Leeftijdsgenoten 

22 Mei 2021

Vroeger als kind moest ik niks van ze hebben. Ik vond ze te direct en ze waren onvoorspelbaar. 

Ik had als kind weinig vriendinnetjes. Heel vaak sloeg ik de plank mis. 

Als ik een vriendinnetje van mijn eigen leeftijd leek te hebben, klikte het op een gegeven moment niet meer, de vriendschap liep dood. Zij was een stuk volwassener. Zie video: https://youtu.be/uS_vV0Xc1E0 

Neem bijvoorbeeld de puberteit. In de puberteit was ik helemaal niet met jongens, eerste zoen, verkering, stiekem roken, stiekem drinken en uitgaan bezig. Ik klom liever in bomen, was een stuk speelse, bouwde hutten, speelde zelfs nog met poppen en met kinderen die 4 jaar jonger waren dan ik. 

Samen spelen in een groep vond ik heel moeilijk. Ik had de controle niet en probeerde de baas te spelen en zei dat de 3e niet mee mocht doen. Uiteindelijk stond ik buiten de groep en mocht ík niet meer meedoen. Ik begrijp nu waarom het zo liep. Ik kan me moeilijk focussen op meerdere personen. Als ik met 1 iemand ben dan is dit te doen, ben ik met meerdere dan raak ik de controle kwijt waar het in werkelijkheid over gaat. 

Bovendien vind ik het moeilijk om het gesprek te volgen. Ik ben een beelddenker. Als iemand iets verteld dan zie ik allemaal plaatjes en beelden. Als het gesprek aangevuld word door een ander, raak ik de rode draad van het verhaal kwijt en ben ik niet meer geïnteresseerd. Bovendien praat ik graag over dingen die mij heel erg boeien. Bijvoorbeeld de mijn fiebs onderwerpen: Rubiks kubus, vliegen in een vliegtuig, heel veel landen bezoeken, schorpioenen, reizen, brillen, actrices waar ik mega fan van ben bijvoorbeeld Olga Zuiderhoek noem maar op. Zie video:  https://youtu.be/uweSimvUKw0 

Al gauw hebben sommige mensen hier geen zin meer in en dat is pijnlijk! 

Vriendschappen vind ik moeilijk. Als een vriendin het moeilijk heeft dan ben ik er wel voor haar. Alleen ik kan niet echt invoelen wat er is. Ik reageer hoe het me geleerd is. Als ze huilt pak ik een glas water en troost ik haar. Ik probeer me in te leven waar zij mee zit. Dit is heel moeilijk voor mij. Ik kan me moeilijk inleven in een verdriet van een ander, omdat ik dit zelf op dat moment niet aanvoel. Tuurlijk doet het me wat als iemand huilt. Dit is geen leuk beeld. 

Dit weet ze ook van me en mensen kunnen gewoon hun hart bij me kwijt. 

Judith Ros een vrouw met autisme die net een piep klein beetje anders denkt. 

Oud en nieuw drama!

31 December 2021

De geur van de zelfgemaakte oliebollen komen me tegenmoet. De radio zingt luid de radio top 2000. Een nummer van Queen is er nu op nu ik deze blog aan het schrijven ben. Met een angstig gevoel denk ik aan vanavond. Het aftellen van de nachtklok. Drie, twee, één..... Gelukkig nieuwjaar allemaal! Cheers! een glas champagne word me aangeboden! Ik neem het aan maar voor de gezelligheid neem ik een piepklein nipje uit het glas en laat de rest staan. Alle mensen komen op me af. Dat word weer kussen! De beste wensen Judith! Ja jij ook Zeg ik. Argggg, ik heb zo'n hekel aan dat gelebber, bah! Doordat het nu Corona crisis is doen we dit nu niet en dat vind ik wel een voordeel van deze Coronatijd!

Na dit maffe ritueel gaan we naar buiten om het vuurwerk te showen! Ik denk: "Arme dieren!" Op een gegeven moment ga ik naar bed! Lang opblijven maakt me angstig.
Ik heb mijn hele leven al moeite met oud en nieuw. Wel weet ik dat er een keer een hele nare situatie zich voordeed. Mijn broer had te veel oliebollen gegeten en werd hondsberoerd zodat hij alles eruit had gegooid. Hier werd ik heel paniekerig over! Zo erg dat ik er nu nog aan moet denken. Zie video: https://youtu.be/oFJtgKWlvC8 

Ik heb een hele erge hekel aan braken. Dit vind ik zo erg! Hier heb ik ook een video over gemaakt zie deze video op mijn YouTube kanaal Door het oog van een autist: ANGSTEN voor braken en de OPLOSSING, EMDR THERAPIE! Ik was een meisje van 5 toen ik hiermee geconfronteerd werd.
In de puberteit werden deze dagen alleen maar erger! Het ene jaar is om en het nieuwe begint. Dit maakt me zeer angstig! Ik vind jaartallen en herinneringen altijd super belangrijk! Gewoon het besef dat het jaartal een andere cijfertje had. Het voelt dan gewoon dat ik de controle kwijt ben en dat alles weer opnieuw begint. Wat zou het nieuwe jaar ons brengen? Zou het allemaal goed gaan? Wat voor naars komt er op mijn pad?
Op de 1 Januari was ik altijd zo moe van het lange opblijven en moesten we er rond 10 uur uit om de straat aan te vegen van al het vuurwerk wat we hadden afgestoken! Ik had hier zo de pest in, bah! met een beetje pech regende het ook nog! In tussentijd werd de kerstboom afgetuigd, alles werd weer naar boven gesjouwd en er werd grondig schoongemaakt. De leuke December maand was echt voorbij. Hier had ik altijd echt gewoon heimwee naar.
Toen we allemaal klaar waren gingen we naar onze oma's toe om ze een gelukkig nieuw jaar te wensen. Ik was totaal niet te genieten en lag continu met mijn moeder in de discussie. Ik werd hier weer super dwangmatig van en dat uitte zich in huilerigheid. Ik had me weer eens misdragen daar!
Gelukkig gaat het me nu makkelijker af en neem ik meer rust!
Mensen een hele fijne jaar wisseling gewenst en een gelukkig, gezond, mooi, voorspoedig en inspirerend 2022!

Een warme groet,

Judith Ros

Afscheid nemen!

18 Januari 2022

Helaas ontkomen we er niet aan, sterker nog het hoort gewoon bij het leven.

Alleen zijn dit de hele nare dingen in het leven. Maar ja het kan niet altijd rozen geur en maneschijn zijn he?

Ik heb een oud tante die ik heel erg lief vind en enorm van haar hou. Als of een soort, ja hoe moet ik het zeggen, ze is helemaal top! Het is een gevoelskwestie wat ik niet uit kan leggen. Als je een soort van netwerk kaart hebt dan zit ze in mijn eerste kring! Toen ik haar voor het eerst ontmoette was toen in de kerst vakantie 1987 toen ik 5 jaar was. ik weet het nog precies.

Het leek alsof ik haar jaren kende maar dat was niet zo. Ik had echt een klik met haar! Het gekke was dat ik normaal erg de kat uit de boom keek als er nieuwe mensen kwamen. Bij haar was het anders, Ik wilde zelfs gelijk bij op schoot kruipen. Ik weet nog wel dat we samen in een tijdschrift keken. Het voelde zo erg vertrouwd bij haar. Ik zie jullie denken 5 jaar waarom niet eerder? Ze woonde in Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland ligt aan de andere kant van de wereld en daar konden we niet heen. Helaas! Ze is getrouwd met de broer van mijn oma van mijn vaders kant.
Ze woonde daar sinds de jaren 60' 70'! Ze komt zelf uit 1940.

Toen haar man oom Tonnie stierf (1991) kwam ze weer in Nederland wonen. Feest!!!

Ja niet omdat ome Tonnie was gestorven maar omdat we elkaar vaker gingen zien.

Dat was altijd knuffelen. In de puberteit toen ik een jaar of 16 was werd ik super idolaat van haar. Ze had een bril ('fieb's' voorwerp iets wat me heel erg interesseert) gekregen en ik wist niet hoe ik met dit gevoel om moest gaan. Dit nam een beetje de overhand. Ik raakte geobsedeerd op haar en dacht alleen maar aan haar. Ik heb hier een video over gemaakt op mijn YouTube kanaal: Kijk maar eens op deze link: https://youtu.be/z1tlDfHmtp8 

Het gekke was dat ze me begreep! Toen we afscheid van elkaar namen hebben we heel veel geschreven. Ze woonde nog niet naast de deur maar in Sint Maartensdijk in Zeeland (Nederland).
Ze had het altijd heel veel over haar tuin en de bloemen die mooi groeide en dat ze lekker uit haar moestuintje ging eten. En ik had heel veel over mijn leven en dat ik het in die tijd heel moeilijk had.
Toen ik 17 was werd ik opgenomen en ze bleef me schrijven en ik uiteraard met haar. We hadden leuk contact met elkaar. Als we een familie reünie hadden zagen we elkaar en als zij er niet was, was mijn dag een stuk minder fijn. Met haar erbij was het altijd dikke keet! Ze had humor en we konden lekker dollen.
Toen haar 2e vriend Dick was gestorven ging ze weer terug naar Nieuw Zeeland.

Dit was zuur en zeer pijnlijk maar zeer begrijpend. In Nieuw Zeeland heeft ze ook een zoon en een dochter met kinderen. Ze wilde heel graag daar heen! Ze waren nog klein en ze wilde hun zien opgroeien. Ze vertrok in 2005.
We bleven contact houden. We bleven schrijven en stuurde cadeautjes en af en toe belde we met elkaar. We hadden altijd hele leuke goede gesprekken met elkaar en ze ging zich steeds meer verdiepen in mijn autisme. Kijk als mensen zich gaan inzetten op mijn en autisme in het algemeen beter te willen begrijpen dan hebben ze al een hoge score bij mij gehaald. Ook zei ze heel vaak tegen de mensen die mij ook kende maar mij onderschatte: "Wacht jij maar, dat kind doet je nog wel versteld staan"! En dat is ook zo.

Zij was van de weinigen die van de oude stempel wel vertrouwen in mij had.
2013: Ik kreeg telefoon en het was mijn tante. Ze was in NEDERLAND! Ik was zo blij, zo blij! ik gillen, fladderen en springen!

Ik was zo blij!!!! Dit was de kans dat ik haar weer ga zien! We hadden een afspraak gemaakt om elkaar weer te mogen ontmoeten. Ik had goed in mijn achterhoofd dit is de laatste keer dat ik haar ga zien! Het moment was heel gek! Ze kwam eraan en ik wist me geen houding te geven. Ik gaf haar een hele dikke pakkerd en we hebben er een leuke ochtend van gemaakt. Ik heb haar van alles laten zien. De dieren mijn kamer mijn werk-leef omgeving! Ik was heel nerveus en blij tegelijk! Toen kwam het moment van afscheid nemen. Ik riep nog I love you!!!! Ze huilde en ik had het ook moeilijk!
Toen ze weer terug was in Nieuw Zeeland heb ik haar een hele mooie brief uit mijn hart geschreven en mijn 2e boek opgestuurd als cadeau. Ze heeft me een cadeautje terug gestuurd die lieverd!
Nu 2022 is het de laatste jaar dat ze nog in leven is.

Ze heeft maag kanker en is niet meer te redden. Wel hebben we sinds kort contact via beeld bellen. Dat is zo leuk! dan zien we elkaar. Ik kreeg laatst een rondleiding door haar huis in Nieuw Zeeland.

Vet gaaf ze woont echt heel mooi daar en met haar moestuintjes.
Ik zit er heel erg tegen op om afscheid van die vrouw te moeten nemen. Ik wilde haar nog een keer in het echt live zien maar helaas zit dat er niet meer in. Wel weet ik dat ik haar heel erg ga missen en aan haar terug denk aan hele mooie, warme, liefdevolle en humoristische herinneringen.

Mocht ik daar ooit heen gaan, dan ga ik echt naar het graf van haar want ze ligt er samen met ome Tonny!
Dit wou ik even met jullie delen. 

Ik heb ook een video gemaakt over het onderwerp "afscheid nemen. Kijk op deze link: https://youtu.be/J7iflnDka6c 

Een warme groet

Judith Ros

Was ik nog maar klein.

2 Februari 2022

Zo vaak krijg ik de ene gedachten naar de ander. Voor velen is het graven in zijn geheugen, voor mij is het haast fotografisch, filmisch en herbeleef ik dit mee.

Ik voel dan precies hoe iets gebeurde. Leuke dingen, nare dingen, grappige dingen, droevige dingen noem maar op.

Zo was ik vroeger altijd super vrolijk en had nog niet echt door dat ik 'anders' was als doorsnee.
Dit besef kwam ongeveer op mijn 6e levensjaar. Ik weet precies hoe dit ging.

Ik kreeg vragen: "Waarom kan ik niet naar dezelfde school als mijn broer?,

Waarom komt er een psychologe op bezoek?

Waarom vinden sommige kinderen me raar?

Waarom doen sommige mensen net als dat ik een klein kindje ben?

Waarom gaan we één keer per jaar naar de familie dag van de NVA (Nederlandse Vereniging Autisme)?

Wat hebben die kinderen dan?

Dus toen hebben mijn ouders uitgelegd in Jip en Janneke taal dat ik autisme heb.

Hierdoor zag mijn jeugd er een klein beetje uit als andere kinderen uit de straat.

Maar ik was hier niet minder gelukkig om. Integendeel!

Wel dat het me soms stak als ik niet mee mocht doen of dat sommige kinderen uit mijn wijk me gingen plagen en me probeerde uit te horen wat ik precies had!

Speciaal onderwijs 

Na mijn verkeerde diagnose werd autisme bij me vastgesteld.
Op mijn 3e levensjaar ging ik naar het speciale onderwijs (Kentalis school cluster 2). Zie video:  https://youtu.be/yZYqjPsJNiIDit was een school voor kinderen die een spraaktaal problemen, slechthorend en autistisch waren.

Ook kregen we in gebarentaal les. Naast mijn autisme had ik ook een spraaktaalprobleem. sterker nog, Ik praatte helemaal niet!
Ik woonde zelf in Deventer. 2 keer in de week ging ik met het busje naar die school in Zwolle.

Dit vond ik verschrikkelijk in het begin! Hoe klein ik ook was. Waar ik het meeste last van had, was die verschrikkelijke heimwee naar mijn ouders!  Normaal gaan kinderen van 3 jaar 2 keer in de week naar een peuterspeelzaal en zijn ze één dagdeel weg. Het waren erge lange dagen. Half 8 s'ochtends werd ik opgehaald en ik kwam kwart voor 5 thuis.
Ik heb buiten dat een hele fijne jeugd gehad. Een warme thuis gevoel, lieve mensen om me heen, leuke school, hele fijne vakanties in Italië. gewoon heel fijn. Het enige wat ik niet leuk vond was dat ik kort haar had. Verschrikkelijk!

Die verschrikkelijke puberteit.

Het ouder worden viel me in de puberteit al erg zwaar.

Ik veranderde, en waar had ik een hekel aan? Juist, aan veranderingen!

Ik kreeg van een meisjes lichaam een vrouwen lichaam maar ik voelde me echt geen vrouw! Ik kon bijvoorbeeld niet accepteren dat ik borsten kreeg. Tussen 12 en 17 was ik vaak hutten aan het bouwen en speelde. Andere meiden waren erg met mooi zijn, make up en jongens bezig. Soms was er wel eens een jongen verlieft op mij maar ik kon het niet beantwoorden. Ik had hier niks mee nu nog steeds niet! 

Volwassen!

Nu ik volwassen ben denk ik vaak met weemoed aan die tijd. In de adolescente tijd heb ik heel vaak heimwee naar de kleine Judith.

De kleine Judith die blond kort haar had. Die de hele dag door op haar wijsvingertje zoog en op haar teentjes liep.

Niet wetend hoe hard de grote boze mensen wereld eigenlijk is.

Het leven is leuk maar soms ook gewoon keihard! Nu ben ik goed op weg. Ik kon het leven gewoon niet aan als volwassene vrouw.

Ik was super angstig voor jongeren mensen en zo bang.

Nog steeds hoor!

Of als mensen me niet mogen, Vroeger bij jongeren en leeftijdsgenoten bijvoorbeeld.

Als ik ze te lang aankeek, dan kreeg ik een snauw!

"Wat kijk je nou?"

"Heb ik iets van je aan ofzo?"

"Kijk voor je!"

Roken, drinken blowen en ander drugs gebruiken deed ik gelukkig niet! ik had hier echt geen behoefte aan! Veel te bang om ziek te worden. Ik ben als de dood voor overgeven. In het begin van gebruik ben je vaak de lul. Bovendien van Drugs gebruiken kan men in een psychose raken. Dit spul is ook meestal kanker verwekkend en bovendien heel slecht voor je gezondheid.

Dat noemen ze dan "stoer" Uitgaan deed ik ook niet!

Ik durfde bijna nooit gewoon de deur uit en zat vaak veilig op mijn kamertje bij mijn ouders boven.

Graag luisterde ik veel naar de kinderen voor kinderen. Ik was 17 en ja ik luister het nog steeds!

Groet,

Judith Ros 

Mijn autisme begeleidster en ik

Maart 2022

Mijn gedachten gaan vaak naar haar.

Dat ik een autisten begeleidster kende en dat ze zo lief voor me was. Ze begreep me met heel veel dingen.  

Zo weet ik nog dat ze me wel eens mee naar haar huis nam om bij haar konijntjes te kijken.

We waren allebei super fan van Alfred J. Kwak. 

Als we in haar auto gingen deed ze altijd de liedjes van Alfred J. Kwak op en zongen we altijd in de auto uit volle borst mee: "Spetter spitter pater, lekker in het water!" of "ik ben vandaag zo vrolijk."
Als ik met haar mee ging naar haar huis was het altijd een feest.

Ik kreeg altijd een lekkere stroopwafel met appel dik sap die je moest mengen met water.

Dit verbaasde me dat dit kon.

Haar konijntjes waren boven op een kamertje.

We liepen de trap op en plots zei ze: "Oh, mijn lens!", even mijn lens goed doen.

En ze plukte haar lens uit haar oog.

Toen vond ik brillen en lenzen al heel interessant.

Ik vroeg of ze ook een bril had? Nee, die heb ik aan arme mensen gegeven die in Afrika wonen.  

Ik vroeg door, Waarom dan? En als er wat met je ogen is? Hoe dan? Wanneer dan? Ik zat vanaf mijn 6e tot mijn 9e in de "waarom fase".
Hey, dat konijn bromt ;zei ze als afleiding. ‘Waarom doet hij dat’; vroeg ik?  Dat is papa konijn en hij zegt tegen z'n kinderkonijntjes dat ze moeten luisteren. "Oh", ok zei ik.   

Kom, we gaan naar beneden en we daalden de trap af. We gingen weer naar school. Even zat ik nog dwangmatig aan haar draaimuziekdoosje. Kom we gaan! We stapten weer de auto in en gingen weer naar school.

 Krukken 

Toen ik 10 jaar was kwam ze een keer met krukken op school. Ik had iets met krukken en als ik een volwassene op krukken zag ging ik helemaal uit mijn plaat. Gillen, fladderen, springen, rennen. Dit noem ik ook wel flippen, zie video: https://youtu.be/yC2WsbAyR0I    

Krukken en brillen dat is een Preoccupatie van mij (ook wel een fieb genoemd in de autisten wereld) Als ik met deze dingen te maken krijg dan kan ik helemaal geobsedeerd zijn en kan het een eigen leven leiden. Hierdoor ga ik nu steeds beter mee om. Ik heb hier ook een video over gemaakt. zie link: https://youtu.be/uweSimvUKw0.

Dit vond ze niet leuk en ze zei dat ik rustig moest doen. Iedere keer als ik haar zag begon het weer. Toen heeft ze iets bedacht. Ze kwam strompelend in de reken les en nam me mee.
Kijk Judith, Weet je waarom ik op krukken loop? Ze legde in Jip en Janneke uit dat ze geblesseerd was geraakt. Daar kwamen de vele vragen weer van mij.

Ze gaf de krukken namen.

Ze Noemde een kruk Jud en Jul en dit deed ze door een stikker erop te plakken zo dat ik ze uit elkaar kon houden.

Dit vond ik zo leuk! Toen vroeg ze of ik ermee wilde lopen.

Ja, dit wou ik wel en dat deed ik.

Ja maar ze zijn te groot!

Ze pakte de kruk en drukte de kruk op maat.

Ze lachte en toen mocht ik er mee gaan lopen.

Na een paar keer heen en weer gehuppeld te hebben zei ik dat mijn handen pijn deden en het heel zwaar was.

Ik zei dat ik er niks aan kon doen dat ik haar uitlachte en dat het een flipgevoel was dus ging ik in solidair.  

Ze deed haar best mij te begrijpen en gaf me als tip:  

"Als je nu weer dat gevoel krijgt, ga dan ff naar een plek waar niemand je ziet, Dit komt niet ongepast over en dan kwets je hier niemand mee. Snap je? 

Ja knikte ik en keek schamend naar de vloerbedekking in haar kamertje.
Ik ging weer terug naar mijn rekenles.

Hier kwam ik lekker onder uit want ik had de p aan rekenen.

Mijn schoolvriendinnetje vroeg aan mij waarom ik zo'n rood hoofd had en met haar mee moest.

Dit had ik haar uitgelegd en zij was zo lief en zei: geeft niets!

Toen ik in mijn laatste jaar op deze school zat heb ik van haar heel veel steun van haar gehad. 

Ik vond het dood eng om naar een andere school te gaan. Toen zijn we in een soort project gegaan om het te oefenen met rollenspellen.

Hoe kinderen kunnen reageren en hoe ik dan ga reageren. Ik wou er net als iedereen ook bij horen dus deed ik erg mijn best.

Ze zei ook: "Je bent wie je bent en dat is genoeg!" 

Ook was ik helemaal fan van haar mooie lange haren. Ik mocht haar haar elke dinsdag vlechten en ik vlocht de mooiste kapsels. Het was een leuke tijd!

Toen ik al 2 jaar op de nieuwe school zat kwam ze gewoon wel eens bij me langs thuis om ff te babbelen.

Terwijl ze me al lang niet meer begeleide. Toen het een beetje moeilijk met me ging bleef ze me helpen. Ook belden we regelmatig en dan kon ik even van me afpraten. Dit was altijd super leuk. 

Nu woont ze in Frankrijk en is ze schapen hoedster en hoed ze elke dag met haar schapen en honden. 

Ik heb altijd een bijzondere band met haar gehad.

Ze deed haar best om in mijn huid te kruipen wat ik voelde en hoe het in mijn koppie ging, en dat waardeer ik!  

Een warme groet,

Judith Ros 

Meltdown!

19-05-22

Vroeger toen ik klein was had ik vaak driftbuien (Dit noem je ook wel een “meltdown”). Als ik iets niet begreep, mijn zin niet kreeg, gecorrigeerd werd, het er niet mee eens was, als ik iets onterecht vond en als mijn dwangmatigheid doorbroken werd. Ik was best wel een driftig kind.

Ik snapte de wereld echt niet.

Als er bezoek kwam moest en zou ik hun sleutelbos in mijn handen hebben. Als die gene dit niet wou geven aan mij (lijkt me heel logisch want ik deed ze in mijn mond)  werd ik gewoon hysterisch. Haast paniekerig.

Dit was altijd een groot probleem en de visite ging dan ook snel weer weg.

Er waren ook mensen die wel hun sleutels aan me gaven. Heel lief. Dit deden vooral mensen die mij en de situatie kenden.

Toen ik vroeger met het busje naar school ging was ik ook erg driftig. Ik schopte agressief tegen de bank voor mij aan. Ik haatte het reizen met het busje en vond het niet eerlijk dat ik altijd achterin moest zitten!

Het is één keer zo heftig geweest dat de chauffeur het busje aan de kant zette en met mij aan de hand een stukje ging lopen. Zo, ga jij maar even afkoelen, heethoofd en dan gaan we nu weer naar huis en je doet nu rustig!

Ik weet nog precies de reden. Er zat een meisje voor me en ze legde haar hand op de leuning van de bank waar op ze zat voor mij en dat kon ik niet hebben. S ‘Middags was ik altijd dood moe  en als ik moe was dan overkwam me dit erger.

Als ik vroeger boos was dan werd ik agressief en viel ik aan. Ik werd dan in mijn kamer gezet met de deur op slot dan ging ik bonken met mijn hoofd op de grond. Toen deed ik me heel erg pijn en door de pijn ging ik huilen. Dit was een ander gehuil dan de drift die in me zat. Toen werd ik wel weer van mijn kamer gehaald.

Dit was allemaal onmacht omdat ik niet kon praten en dit uitte zich in huilen en schreeuwen.

Zie video: https://youtu.be/T3Jk77iHoHE

Toen ik op mijn 4^e jaar leerde praten werd dit beter en kon ik zeggen waar ik boos van werd.

Dat kindje heeft het treintje afgepakt en dat vind ik stom. Toen werd het aangepakt en mocht ik het treintje terug.

Puberteit

Toen ik 13 jaar was kwam het probleem terug omdat ik niet begrepen werd en me erg machteloos voelde.

Het begon met discussiëren. Ik had vooral discussies met mijn moeder en vaak lokte ik dit ook bij haar uit.

Als ik thuis kwam van school en uit het busje stapte en de huisdeur dicht gooide en kwaad mijn tas in de hoek van de gang mikte wist mijn moeder hoe laat het was. Het busje was de druppel en die kinderen uit de straat die me zo aan staarde! Verschrikkelijk!

Ik accepteerde niet zo goed dat ik anders was en dat projecteerde ik op mijn moeder.

Mijn moeder ging er ook altijd zo op in en dat maakte me alleen maar kwader.

Het klinkt heel gek maar het was ook een soort behoefte in me die ik had om me even lekker af te reageren.

Escalatie

Toen ik op de middelbare school zat het VSO (Voortgezet speciaal onderwijs) is dit alleen maar erger geworden. Zie video: https://youtu.be/DE32i3u1ahQ

Ik werd zelfs agressief en had zelfs zwarte vlekken voor mijn ogen. Eén keer zo erg! Dat ik gewoon mijn vader aanviel!

Hier heb ik nog altijd heel veel spijt van. Het was zo erg!

Het ging zo: Ik kwam mijn ex buurvrouw tegen op het winkelcentrum en was helemaal blij. Ik was helemaal idolaat van haar en ik flipte op haar. Zie video: https://youtu.be/z1tlDfHmtp8

Als ik zo’n persoon plotseling zie dan ben ik helemaal lijp en dan verdoof ik.

Ik kwam thuis en door mijn enthousiasme vertelde ik dit tegen mijn vader. Mijn vader werd boos omdat hij met een buurman in de straat zat te praten. Dus ik werd hysterisch gek en begon hem gewoon aan te vliegen. Echt dit was zo heftig. Wat zou die buurman wel niet van me denken. Ik ging helemaal los van heel blij werd ik heel boos! Dit was een hele rare ervaring.
Ik was zo boos. Huilen, gillen, knijpen, krabben, schoppen en slaan. Dit beeld staat nog steeds erg op mijn netvlies.

In die tijd had ik heel vaak van die boze buien. Ook viel ik vaak mijn moeder aan, ook als we  helemaal geen ruzie hadden. Terwijl ze iets goed bedoelde, viel het bij mij verkeerd en uitte zich dit in een boze driftbui. Ik zag in die periode heel veel zwart voor mijn ogen. Ik heb ook wel eens gerollebold met een vriendin op het veldje achter het speeltuintje. Haar moeder boos omdat haar mooie T-Shit kapot was door mij. Terecht!

Opname

Omdat het sowieso niet goed met me ging en mijn ouders een goed toekomstperspectief wilde,  ben ik ook ter observatie opgenomen in een jeugdpsychiatrie zie video: https://youtu.be/5wdsvf4ijFs.

Daar waren heel veel kinderen met boze buien en ze hadden daar een Separeer ruimte. Als je daar een boze bui had werd je eerst gewaarschuwd, hielp dit niet, dan moest je naar je kamer, hielp dat niet dan pakte de groepsleiding je in een soort houtgreep, lukte dit niet dan werd je in een houtgreep naar de separeer gebracht. Daar lag een matras en het was een lege ruimte. De muren, plafond en de vloer was zacht zodat je je niet kon bezeren en jezelf wat aan kon doen.

Ik ben hier gelukkig nog nooit in geweest en hield mijn gemak.

Als mijn ouders kwamen of ik ging op weekend dan had ik wel eens discussies en werd ik op mijn plek gezet.

Ik moest respect hebben voor mijn ouders en niet zo met ze omgaan. Ik moest blij zijn met mijn ouders en niet zo doen. Ik moest ze koesteren dat ik ze nog heb.

En zo is het ook.

Nu ga ik hier ook veel beter mee om en ik ben blij met ze, ik koester ze, ik hou van ze en voel genegenheid voor ze, zoveel wat ik voor niemand anders voel!

Ik neem dan op tijd rust en ga geen discussies aan als ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit. Ik kreeg altijd enorme spijt als ik zo te keer was gegaan en mijn ouders pijn had gedaan. Tip tel ff tot 10 en stap uit de situatie en praat het altijd uit!

Het Duitse spreek woord luid ook:  'Was sich liebt, das neckt sich,'

Dit wou ik met jullie delen. 

Een warme groet,

Judith Ros

Een crematie van mijn oude huisgenoot.

23, juli '22

Afgelopen Donderdag was een moeilijke dag voor mij. Ik had een crematie van een vrouw (Carmen) die jaren bij ons heeft gewoond in de leefgemeenschap in Drenthe. Zie video” https://youtu.be/qfBC27eTVcA” Ze had eerst borstkanker en later was het uitgezaaid naar haar buik. Einde oefening dus. Ze was altijd een beetje rand psychotisch omdat ze vroeger veel drugs gebruikte. Ze woonde om die reden bij ons. Het was altijd dikke pret en we hielden van dezelfde muziek. Happy hardkoor en dat werd luid en duidelijk gedraaid in deze ceremonie. Ook haar zus heeft dit nummer gezongen met haar man begeleidend op zijn gitaar akoestische stijl maar vet mooi!

Vorige week vrijdag kreeg ik het rot nieuws van iemand anders te horen. Er viel even aan mijn kant een stilte. Erg schrikken natuurlijk dus ik moest het rot nieuws doorgeven. Hoe breng je dan zo nieuws over? Meestal lach ik en lijkt het voor buitenstaanders dat ik een grap maak. Dus moest ik iedere keer weer gaan uitleggen waarom ik stond te lachen. Nou om jullie reactie. Maar dat is toch helemaal niet leuk? Nee dat is niet leuk maar ik doe het niet expres, het zijn de zenuwen! Dit werd dan ook vaak wel geaccepteerd omdat ik eerlijk vertelde wat het met me deed. 

Ik heb geleerd dat een nare boodschap die je moet over brengen een begin een inhoud en een einde moet hebben. En je moet het overbrengen als je in een gepaste situatie bent. Niet als iemand bijvoorbeeld achter het stuur zit en het belangrijkste vind ik, doe dit face to face.

Vroeger zei ik het gewoon bam zoals het was waardoor mensen zich kapot schrokken. 

De voorbereiding van de uitvaart:

Ik bedacht me dat ik graag daar heen wou dus ik heb een vriendin van me gevraagd of ze mee wou en dat wou ze wel.

Ik dacht hardop:  “Dan moet ik zwarte kleren aan doen. Een zwarte lange broek en een zwarte lange blouse. Mijn vriendin zei dat dit tegenwoordig niet meer hoefde. O nee vroeg ik verbaast? Dit is al lang niet meer zo! Mensen moeten gewoon zelf weten wat ze aan trekken of het moet op de uitnodiging staan ”Gelieve in het zwart graag” En ik vroeg aan mijn begeleider (assistent) of ik iets leuks voor de nabestaanden mee moest nemen. Nee, dat hoeft ook niet, ze zijn al heel blij dat je er bent!

Ik vind het spannend en ga dit voor het eerst doen zonder begeleiding

Zie video: "https://youtu.be/aW1K- Bang dat ik last van mijn autisme krijg, bang dat ik de context niet snap, bang dat ik hard moest gaan lachen en bang dat ik zenuwachtig word en gekke, ongepaste dingen zeg of vraag.

21 juni 2022 De uitvaart zelf:

De uitvaart zelf ging goed. het regende en er waren al wat mensen op de parkeerplaats van het crematorium. Met mijn grote verbazing zag ik de oma van haar. Jeetje, ging er door me heen, die vrouw heeft gewoon haar kleindochter overleeft. Dat vond ik heel heftig voor haar. Ook vond ik het heel heftig voor de ouders en haar zus. Het was zo onnatuurlijk allemaal!

Ik stamelde om gelijk op haar af te stappen en haar een dikke knuffel te geven maar dit hield ik heel snel uit mijn hoofd.

Ik weet dat ze uit een heel sterke familie komt en dat ze heel lang haar overgroot oma heeft gekend  had tot haar 25^ste ofzo. Ik vond het een mooie gedachten maar tegelijkertijd ook zeer schrijnend.

Ik liep met mijn vriendin het crematorium binnen. De mensen druppelden al wat meer naar binnen. Toen ik op een bordje zag staan de bezoekers van Carmen realiseerde ik me wat ik hier echt deed.

Toen we binnen waren moest ik van de zenuwen heel nodig naar het toilet. Ik was alleen en er hing een hele grote spiegel en ik keek naar mezelf en dacht ”Nou Judith Ros, ik mag blij zijn dat ik in gelukkige, goede gezondheid ben.” Carmen was net zo oud als ik en ze zou volgende maand 40 worden! Maar dit heeft helaas niet mogen baten.

Er was ook de genegenheid om je aanwezigheid op te schrijven.

Toen we aan het wachten waren ging ik naar haar oma om te condoleren. Ik vroeg of ze nog wist wie ik was? Nee was haar antwoord. Ik hield haar oude handen vast en vertelde dat ik een keer met Carmen bij haar op bezoek was geweest. Dit wist ze zich niet meer te herinneren! Geeft niet zei ik dat is niet erg. Het is ook heel lang geleden al weer grijnsde ik. Ik vond haar altijd een hele lieve oude dame. Ik denk dat ze nu wel bijna 100 jaar is. Ik bewonderde haar altijd en had respect voor haar!

Toen ging ik weer bij mijn vriendin staan.

Na plusmines vijf minuten kwam de begrafenis ondernemer binnen en we moesten als een stoet achter hem aan lopen. Er klonk een mooi klassiek nummer en het was een erge stilte. Toen iedereen zat ging de Ceremonie beginnen. Het was heel vreemd maar een mooie ceremonie. De ouders van Carmen zaten vooraan. Ik wou perse achteraan zitten. Omdat ik dan minder kans heb om me apart te gedragen. Omdat ik goed wil luisteren wat er verteld word pakte ik mijn mini Rubiks kubus erbij.

Jaha, ik weet dat dit ongepast is maar dit hoort gewoon bij mij. Ik vind het sowieso heel moeilijk om me in zulke situaties aan te passen. Het gaat me wel goed af omdat ik mijn best doe en niet op wil vallen, maar ik zou het anders doen als er geen ongeschreven regeltjes waren. Zie video: https://youtu.be/XnHU7SYCY4k

Ik zou gelijk op haar familie afstappen en hun stuk voor stuk willen knuffelen. Ik heb zo veel respect voor haar familie en dat wil ik laten blijken maar om er alleen maar te zijn is voldoende heb ik geleed.  

Mijn vriendin begon te huilen en ik bood haar een zakdoekje aan. Nee, schudde ze. Ik deed ze weer voorzichtig geluidloos in mijn tas en focuste wat er allemaal te horen was.

Er was een dame die alles voorlas. Van de familie en van de begeleiders van waar ze heel lang heeft gewoond. Het waren mooi anekdotes die ze voor las. Over de vakanties, de middelbare school, toen ze bij ons woonde en gewoon haar hele leven tot nu.

Ook las ze een verhaal voor wat de begeleiders had geschreven: “Dat ze als een verlegen, stille  vrouw binnen kwam maar later helemaal opboeide als en zelfverzekerd mooi mens. En met alles wou meedoen en niks wou missen en ze volop in haar leven stond. Ook dat er bij haar borstkanker was geconsenteerd en ze er van alles uithaalde dat ze beter wou worden. Gezonde mensen hebben zo veel wensen maar mensen die ziek zijn hebben er maar één en ja dat is beter worden!

Ze had ook chemo gehad en vond het verschrikkelijk kaal te worden. Ze hield van haar lange lokken waar mensen in mochten vlechten. Maar dat is gelukkig heel snel weer aangegroeid.

Toen de ceremonie klaar was liepen we naar de koffie kamer en er was gelegenheid afscheid van haar te nemen. Op haar kist lag als symbool een haarborstel van haar! 

In de koffie kamer schoot mijn vriendin weer vol. Ze zei dat ze het zo erg vond dat haar ouders hun kind moeten laten gaan. Ze houden zich nu groot maar ze gaan straks kapot van verdriet!

Want dan gaat iedereen weer verder met z’n eigen leven en dan worden ze een beetje vergeten. Ik denk dat ik ze over een half jaar een kaartje stuur met een boodschap ik denk aan jullie.

Ik ben na een lange middag eindelijk weer thuis. Heb als afsluiter een patatje met mijn vriendin gegeten en dat is het.

Het is nu zaterdag en zit gewoon sinds gisteren in een klein dipje. Gister was ik erg boos en vandaag heb ik zo’n depri gevoel en beleef nergens plezier in. Ik denk dat dit er bij hoort en dat ik het even moet nemen zoals het is.

Het is nu donker aan het worden en kijk nu naar de sterren en ik geef een knipoog naar de hemel als groet aan Carmen en ben dankbaar dat ik haar gekend heb!

Lieve Carmen, het gaat je goed lieverd en kom maar zo vaak je wilt als een vlindertje rond vliegen bij ons!

Lieve groet,

Judith Ros

Aseksueel zijn.

Als puber kwam ik mezelf tegen, op het schoolplein vroegen mijn klasgenoten ‘Op wie ben jij
verliefd, Judith?’
Ik stamelde en keek ongemakkelijk naar de grond, zei dat ik niemand op het oog had. Nee?
Giechelden ze. Nee, ik heb hier geen behoefte aan, Sorry!
Ik zag meer mijn juf staan, meer als een soort van moederfiguur op school. Ik ben er toen
achter gekomen dat ik meer aantrekkingskrachten had naar mensen had die gewoon een
halve of een hele generatie ouder waren dan ik. Maar verliefd? Nee!
Dit is meer in de zin van dat ik idolaat was van zo’n juf. Haar bril, haar kleding stijl, haar
kapsel met die mooie knipjes in haar haren.
Ik kon helemaal losgaan als ik een super klein detail als weerspiegeling in haar brillenglas
zag.

Volwassen.

Toen ik een jaar of 18 jaar was had ik nog steeds geen behoefte aan een partner.
Soms kreeg ik ook van mijn leeftijdsgenoten de vraag of ik het ooit wel gedaan had. Nee, dat
vind ik ranzig! Weer werd het een ongemakkelijke situatie.
Ik ging mij dingen afvragen over mijn seksualiteit. Wat is er mis met me? Wat heb ik toch? Ik
zag om me heen steeds meer mensen van mijn leeftijd partners krijgen. Sommigen waren
zelfs al getrouwd en zwanger.
Hierdoor voelde ik mij ook best wel eenzaam en ging ook aan mijzelf twijfelen. Zou het met
mijn autisme te maken hebben? Ben ik dan niet goed genoeg?
Vaak waren er jongens verliefd op mij. Knettergek werd ik ervan! Ik wil dit gewoon niet!
Dat kleffe gedoe en dat getortel. Echt! Een goede vriendschap vind ik oké maar daar blijft
het bij.
Ik krijg ook vaak de vraag of ik kinderen wil. Neen! Ik kan geen kinderen opvoeden. Als men
kinderen wil krijgen dan moet je seksuele gemeenschap ondergaan. Ik gruw gewoon van
seks en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben hartstikke maagd en heb nog nooit gezoend.
Vaak krijg ik ook mannen die aan het doordouwen zijn. ‘Ja maar Judith, het kan misschien
groeien tussen ons!’
Hier word ik geïrriteerd van, constant moet ik uitleggen dat ik dat niet wil. Het is vervelend
dit telkens te moeten herhalen en dit put mij uit!
Vaak snappen mannen mij niet en zeggen zij: “Je bent zo’n leuke meid!” Ja klopt, ik ben
inderdaad een leuke meid. ‘Is er dan iets met je gebeurd dan?’ Neen! Ik wil gewoon geen
relatie! Is dit zo moeilijk te begrijpen? Praat ik Chinees, wartaal, Arabisch?
Wat me ook echt irriteert is als ik met een goede vriend over straat loop en ze gelijk denken
dat het mijn verkering is. Kan ik dan niet meer gewoon over straat met een ander geslacht
zonder dat ze gelijk gaan denken dat je een relatie hebt? Ik word hier zo moe van! Ik ben
Judith en ik wil geen relaties.
Accepteer me gewoon zoals ik ben en dat ik geen zin in een relatie heb!

Zie video: https://youtu.be/1RXTCr9ajgA 

Een warme groet,

Judith Ros

Je treinreis van het leven.

 Je stapt in een wagonnetje en je bent klein. Daar zitten je ouders en je broers of zussen. Soms ben je alleen met je ouders en het voelt heel veilig in dat wagonnetje. Je denkt misschien wel dit is mijn fijnste wagonnetje waar ik nu ben. Je komt tot het besef dat de trein wat groter is.

Er zit nog een wagonnetje in deze trein. Je loopt met grote onschuldige ogen wankelend naar het andere wagonnetje. Dat is interessant je kijkt om je heen en je ziet daar je oma’s en je opa’s zitten. Dit is ook heel veilig. Af en toe ga je met ze kroelen. Een warme oude gerimpelde hand strijkt door je haren of je krijgt een wangknijpje. Je hoort vaak wat word het kind toch groot. Je krijgt leuke cadeautjes en je krijgt een heerlijk koekje bij de thee. Hier geniet je van.

Je mag veel dingen die je bij je ouders nooit mag!

Je komt tot de ontdekking dat er meerdere wagonnetjes bij zijn gekomen. Je ontdekt je ooms en tantes, neven en nichten, je klasgenootjes, juffen en meesters en de buurtkinderen. Je krijgt vriendjes en vriendinnetjes. Je ervaart een prachtige reis.

Je trein word al behoorlijk groot met alle mensen en er komen al meerdere wagonnetjes bij. Je komt nu op het punt dat er ook mensen die voor je dierbaar zijn uitstappen. Ze pakken een andere trein die ergens anders heen gaat. Een andere school, werk of ze gaan ze gaan verhuizen en je ziet ze niet zo vaak meer. Af en toe zwaai je een keertje naar diegene als je hem tegen komt en je reist door. Soms kom je elkaar na jaren weer tegen en stapt je zelfs in hun trein of zij in jouw trein.

Je reist door en je word volwassen. Je ziet je ouders en je familie minder vaak omdat je nu alleen verder reist. Je bent volwassen geworden en dat is niet zonder vallen en stoten gegaan. Je oma’s en opa’s en sommige tantes en ooms zijn naar hun eind bestemming (de dood) gegaan. Je mist ze en je moet vaak aan ze denken. Met een lach op je gezicht koester je de mooiste herinneringen van je oma. Dat ze je per ongeluk een kus gaf maar dat haar kunstgebit in je wang bleef hangen en iedereen het uitbrulde van het lachen, terwijl jij door de door de grond zakken van schaamte maar nu lach je erom.

Je ziet veel gelijkenissen met je ouders en de rest van je familie. Je kijkt in de spiegel en je ziet nu trekken in je mond of bij je ogen die je oma ook had.  

Tuurlijk heb je het ook moeilijk gehad. De puberteit bijvoorbeeld. Je veranderde zichtbaar en dat vond je maar niks. Het liefst bleef je in je eerste wagonnetje waar je opgestapt bent.

Maar helaas. Je reis gaat ergens anders heen.

Je maakt plannen in je reis en je reist de hele wereld over. Op een gegeven moment gebeurt er iets met je. Je komt iemand tegen die je van slag maakt. Je bent helemaal in love en je wilt je reis delen met hem. Jullie stappen samen een nieuwe trein in. Je gaat trouwen en je krijgt kinderen. Je hebt nu een wagonnetje voor jezelf gecreëerd. En dat veilige gevoel die jij had als kind, geef je nu aan je eigen kinderen.

Na jaren later ga je met pensioen en je kinderen reizen nu met een andere trein. Je ouders zijn misschien naar de eindbestemming gegaan en daar heb je het moeilijk mee. Je reis gaat verder.

Je word oud en je kinderen hebben nu zelf kinderen gekregen en jij zit nu in een wagonnetje net als jouw opa en oma.

Op een dag dat je zo oud bent geworden kom je eindelijk aan op je eind bestemming aan.

Je partner, kinderen en kleinkinderen hebben verdriet en gaan verder met hun reis.

Je partner, kinderen en klein kinderen hebben mooie herinneringen aan je en reizen dus ook met een lach op hun gezicht voort tot hun eind bestemming.

Dit is de rode draad van een treinreis

Maar omdat iedereen anders is maken ze een andere reis mee.

Geschreven door Judith Ros

Autisme en de december maand.

Voor één is dit een feest voor de ander een hele opgave.

Zingende kinderen, schoentjes zetten met de verassing wat je dit jaar in je schoentje krijgen, pepernoten, cadeautjes en heel veel snoepgoed.

Zenuwachtig zijn of je wel lief genoeg bent geweest.

Wat zou sinterklaas dit jaar over je zeggen.

Pakjes avond en hopen dat je je droom cadeau krijgt van die oude heer. Want dat had je toch aan sinterklaas gevraagd. Sommigen zijn dan wat verontwaardigd en teleurgesteld dat ze wat anders hadden gekregen. En sommigen super dankbaar.

Net als de grotere kinderen. Lootjes trekken en hopen dat je je beste maat trok om daar iets moois van te knutselen. En uiteraard een mooi gedicht.

Je moeder weer mopperen dat je er weer een puinhoop van hebt gemaakt met al dat materiaal in je kamer!

Ik weet nog wel dat ik 4 jaar was en dat ik allemaal cadeautjes kreeg. Een trommeltje met een mooie print op de trommel met houten stokjes en een toeter. Ik was zo blij. Het rook ook zo lekker als je de deksel van het trommeltje eraf haalde. Bij ons in de familie was het ook een traditie om de zondag voor sinterklaas naar onze opa en oma te gaan om daar eerst lekker te eten en daarna pakjes middag te doen. Samen met mijn broer, neef en nichtje hadden we het heel gezellig. Lekker gevulde speculaas en gewone speculaas en uiteraard pepernoten een kaarsje aan hier en daar. Dikke puinhoop van al dat uitgepakte cadeau papier.

De 5 December pakjes avond vierden we de ene keer bij ons thuis en de andere keer bij mijn andere opa en oma. Het was echt een feestje!

Even een anekdote van toen ik 6 jaar was toen sinterklaas op school kwam:

Helemaal zenuwachtig zat ik in de kring met andere kinderen te wachten op sinterklaas. We zongen uit volle borst toen hij binnen kwam. Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht!

Daar kwam die oude heer met zijn staf en zijn pieten. Strooiend van pepernoten en snoepgoed en iedereen stormde er op af. Toen we weer gingen zitten in opdracht van de juf.

Toen moesten we om te beurt bij de sint op schoot. Ik was helemaal verzot van deze man!

Ik zat hem helemaal aan te kijken van top tot teen, en zei:  Sinterklaas, vorig jaar had u nog bruine ogen, hoe kunnen ze nu blauw zijn?

De sint verzon een smoes. Ik was nog zo klein. Laat Judith nog maar lekker in de waan, Dacht hij!

Toen ik 8 jaar was vielen alle puzzel stukjes op zijn plaats. Ik kreeg van mijn moeder te horen dat sinterklaas allemaal nep was en hij niet bestond . WAT? Vroeg ik verontwaardigd. Ik kon het niet geloven en was teleurgesteld. Hoe kan dat dan?

En toen kwamen de vragen: “Hoe komt het dan dat er iets in onze schoenen werd gedaan? En hoe komen die tong strepen op dat bord van het paard van sinterklaas? En wie brachten dan de cadeautjes op 5 december bij ons?  Dus mijn moeder beantwoorden alle vragen stuk voor stuk.

Het jaar erop was er weer sinterklaas feest en toen vond ik het een stuk minder leuk en spannend.

Er werd heel duidelijk gezegd dat ik niet mocht zeggen dat sinterklaas niet bestond en het een verkleedde man was.

Het enige wat ik al heel jong door had is dat alle sinterklazen er niet hetzelfde er uit zagen. Het waren allemaal verschillende mannen.

Ik maak dit nog steeds zo intens mee als vroeger. Ik ben juist in de December maand op mijn best. Hoewel ik Kerstmis en oud en nieuw een stuk moeilijker vind.

Het klinkt heel gek maar met Kerstmis en oud en nieuw zit ik altijd in een depressieve flow.

Arme mensen die het niet zo breed hebben, De oorlog gebieden in sommige landen, mensen die het moeilijk hebben en depressief zijn, mensen die ziek zijn en vechten voor hun leven, mensen die zijn dood gegaan omdat ze te ziek waren, dat sommigen mensen andere mensen niet mogen, bang voor de toekomst, bang voor de dood, straks als ik oud ben zijn mijn ouders er misschien niet meer, Hoe moet het dan verder?

Jeetje Juud kappen, het is een feestdag. Waarom denk ik zo? Wat is dit? Hoe dan?

Omdat ik hier altijd erg over pieker, heb ik het gewoon zwaar en ben ik uit balans.

Ik ben gevoeliger, kan huilerig zijn, ben erg moe, kan minder goed tegen veranderingen omgaan, heb last van oud zeer van dingen die ik vroeger meemaakte die niet leuk waren. Last van mijn zelf acceptatie.

Als ik kerst vier dan ben ik altijd bij mijn ouders. Eerder gingen we naar mijn oma toe maar dit is nu niet meer van toepassing omdat ze gestorven is 3 jaar geleden. Mijn gedachten gaan altijd extra naar mijn twee oma’s, mijn tante uit Nieuw-Zeeland, mijn opa’s en mijn tante, en heel veel mensen die ik niet meer zie maar die wel in mijn hart zitten.

Tweede kerstdag is al weer wat milder. Ik ben dan nog niet helemaal de oude maar wel weer aan de betere hand. Het blijven altijd moeilijke dagen voor me.

Ik zorg dan dat ik een volle dag heb en maak ik structuur aan voor mezelf.

Om toch mijn gedachten een beetje af te leiden.

Ik wens jullie hele fijne dagen een voorspoedig 2023 toe!

Met heel veel geluk, liefde en gezondheid!

Proost!

Een warme groet,

Judith Ros

Hoe ik met heimwee omga.          

27 Februari 2023

Ja, je leest het goed! Ik heb als ik bij mijn ouders ben geweest nog steeds last van heimwee. 

Als kind had ik dit ook al. Vooral als ik naar school ging. Ik werd heel vroeg opgehaald en laat teruggebracht. Op mijn 3^e ging ik al naar school. Eerst 2 keer per week en op mijn 5^e 5 keer per week. De eerste weken waren heel erg zwaar. Ik moest de hele tijd huilen en wilde heel graag naar huis. Maar ja ik moest. Dit was een speciale school in Zwolle. Ik moest daar heen omdat ik autisme had en niet kon praten. Op deze school kreeg ik logopedie en logopedische groepslessen. Ook speel de ik veel. Buiten spelen vond ik rampzalig en probeerde altijd binnen te blijven. Heel veel kinderen en allemaal ouder als ik. Ik heb geen moeite met mensen die ouder zijn als ik maar dat onvoorspelbare vind ik ingewikkeld. Als ik alleen was dan begreep mij dit gevoel weer van heimwee en begon ik weer te huilen. Hoe klein ik ook was.

Toen kwamen de schoolkampen eraan. Ik zat in de middelbouw en de juf zij dat ze haar verjaardag ging vieren en dat alle kinderen waren uitgenodigd op woensdag middag en je mocht er blijven slapen. Wat? Ik sprong voor mijn gevoel een meter in de lucht van de schrik. Ik zei: Ik wil dit absoluut niet wilde, ik ga niet mee.

Natuurlijk werd ik overgehaald om het toch te doen. In overleg met mijn autisten begeleidster en mijn ouders hadden we plannen gemaakt om ramp scenario’s te voorkomen hadden we alternatieven bedacht.

Het was woensdag Januari 1990 en ik ging mee.

Toen ik daar was zei ik meteen dat ik niet wilde blijven slapen. Ik wil dit niet en wilde er verder niet over praten. Ik vond het maar helemaal niks!

Uiteindelijk ben ik ook opgehaald en dat was goed zo.

Dit was ook maar goed ook want ik sliep naast een meisje dat s nachts ziek was geworden.

En daar ben ik heel bang voor en dat zou dan net dan gebeuren.

Als dit zou gebeuren waar ik bij zou zijn dan zou ik panisch zijn en niet meer te temmen zijn. Ik ben hier als de dood voor. Hier heb ik ook een video over gemaakt: Klik op deze link om deze video te bekijken: https://youtu.be/oFJtgKWlvC8

In deze video vertel ik over mijn dwangstoornis en over mijn angst voor braken en dat ik hier EMDR voor heb gehad.

Schoolkampen waren ook niet leuk voor mij hoewel het steeds makkelijker werd.

Ik weet nog wel dat ik de eerste keer in Ommen was en dat ik een heel raar gevoel had maar het niet kon plaatsen. We deden leuke dingen en toch had ik de hele tijd dit gekke gevoel.

Dit vond ik niet leuk.

Maar einde van de schoolkamp deed ik altijd heel afstandelijk als mijn ouders me kwamen halen. Ik deed altijd heel raar alsof ik ze niet meer wilde kennen. Echt heel bizar. Dit heb ik nog steeds. Als of ik het ze kwalijk nam dat ik daar heen moest.

Maar ook…. Als ik vrijwillig bij mijn opa en oma ging logeren. Ik wou gewoon echt niet meer naar huis!

Toen ik in het ziekenhuis lag op mijn 12^e en 13^e had ik geen heimwee omdat mijn ouders iedere dag kwamen. Ik had eerder heimwee naar het ziekenhuis toen ik daar weg ging omdat ik het daar zo naar mijn zin had en daar heel lang had gelegen.

Ik had me helemaal gehecht aan die plek, die kamer waar ik lag, die zaal waar ik lag, de zusters en dokters. Ik was toen huilend het ziekenhuis uit gegaan.

Heel veel mensen vonden dit maar raar. Als je het ziekenhuis uit gaat dat is toch fantastisch dan ben je beter! Ook hier heb ik een video over gemaakt klik op de link:  https://youtu.be/KTJg1iovVu4

In 2000 werd ik opgenomen in een kinder-jeugdpsychiatrie omdat het niet zo goed met me ging. Ik had last van mijn autisme. Hierdoor kreeg ik last van meltdowns. Wil je weten wat meltdowns zijn?  Klik dan op deze link: https://youtu.be/Pm2LAelkDAM

Ook ging ik het huis uit omdat ik mezelf vast draaide in een negatieve spiraal en was vaak overstuur. Ze wilden kijken wat het beste toekomst perspectief voor me was.

In juni 1999 kreeg ik het te horen en in maart 2000 was het zo ver.

Ik was hier dood gespannen over! Benieuwd hoe ik dit heb doorstaan kijk dan naar deze video: https://youtu.be/5wdsvf4ijFs 

Mijn oma was mee met het wegbrengen en ook zij werd geëmotioneerd. Hier had ik ook moeite mee dus ik zuchtte van schaamte. Ja duh, ik zat in de pubertijd.

Het was een zware tijd en nog steeds. Eerst ging het wel maar de eerste keer dat ik op verlof mocht en weer terug kwam was een drama. Erg overstuur!

Ik moest 3 weken binnen blijven om heimwee te voorkomen of in ieder geval te minderen.

Heimwee is een heel raar rot gevoel. Je mist iemand intens en dat gaat door je hart en nieren en met bloed zweet en tranen.

Als ik nu op weekend en ik kom weer thuis dan heb ik altijd een dag dat het niet zo lekker met me gaat. Dan heb ik weer heimwee en dat steekt me iedere keer weer. Verschrikkelijk. Daarom heb ik ook dat ik één dag vrij ben om even bij te komen. Ik heb ook moeite om van de ene naar de andere situatie te gaan.

Ik weet nog wel dat dit een keer goed fout ging toen ik geen rustdag had genomen. Ik kwam op een maandag ochtend terug en moest gelijk naar de dagbesteding en mijn vader was al weer vertrokken voor dat iemand anders me had opgevangen.

Toen had ik het zo zwaar.

Ik had de ene naar de andere een huilbui en was absoluut niet te genieten. Ik wilde dol graag naar huis maar dat kon natuurlijk niet. Dit was toen echt erg.

Gelukkig is dit nu anders en mag ik een dagje vrij.

Als ik aan heimwee denk dan denk ik ook aan weemoed. Hier heb ik een video over gemaakt klik op deze link om het te bekijken: https://youtu.be/p1gaE0i_5Us  

Ik heb een gigantische heimwee naar vroeger. Toen ik nog kind was. Dit heb ik al zo lang! Dit is echt heel  vervelend. Ik heb nog zo veel mooie fotografische gedachten over vroeger en kan dan echt letterlijk gaan dagdromen daarover.

Ik kan het zelfs herbeleven en zelfs voelen.

Daarom kan ik ook nog van die tijden herinneren qua jaartallen en data ’s en feiten.

Uitrekenen wanneer en op welke dag iemand geboren is.

Hoe nieuwer de tijd hoe moeilijker het word. Na 2010 weet ik niet veel meer dat is steeds vager geworden.

Dit was weer een ervaring uit mijn leven.

Een warme groet,

Judith Ros

Geen beginnende bestuurder meer!

Ik weet nog precies hoe het begon. Ik was 17 jaar oud en wou net als iedereen beginnen met mijn rijbewijs. Vrijdag 26 mei 2000 zou ik 18 jaar worden. Ik zat in de kinder- en jeugdpsychiatrie omdat ik een observatieperiode moest ondergaan, om te kijken wat het beste toekomstperspectief was. https://youtu.be/5wdsvf4ijFs

Toen ik daar verbleef stond het nog echt in de ijskast zeiden ze daar. Ik moest echt niet denken dat ik het ooit überhaupt ging halen. Er mee beginnen was voorlopig echt niet de bedoeling.

Toen ik daar weg ging en in een leefgemeenschap ging wonen werden hier afspraken over gemaakt. Judith, Je bent nu absoluut niet stabiel genoeg om te beginnen. Als je 21 bent, dan kijken we verder. 

Dit vond ik niet leuk en ging er tegenin. Iedereen op die leeftijd mag beginnen en ik natuurlijk weer niet. Ik ben volwassen en heb hier ook recht op! 

Ik wist dat het voor mijn bestwil was, maar vond het moeilijk te accepteren. 

Heel veel mensen in mijn omgeving raadde het me af. Zou je dat wel doen en straks zak je en krijg je een kater en is het zonder van het geld.

16 mei 2003 was ik nog net geen 21, maar we hadden een evaluatiegesprek. 

Er werd gezegd dat ik het mocht proberen, maar onder één voorwaarde: Dat ik eerst mijn brommercertificaat ging halen. Ze wouden dat ik dit zou doen om te kijken of de theorie niet te moeilijk voor mij was. 

2 vingers in mijn neus ging ik hierdoor heen. Toen begon ik eindelijk met mijn rijlessen en de theorie. We spraken af dat ik eerst 10 lessen ging doen en dat het daarna geëvalueerd zou worden. Ik stapte achter het stuur, de andere kant van de auto in, en vertrok. Dit vond ik zo mooi! Ik genoot hier met volle teugen van en voelde me enorm trots. Misschien wel iets te trots en dit belemmerde mijn rijlessen. 

Kerstvakantie 2003 

Ik ging met mijn ouders in gesprek. Het gesprek ging over het feit dat rijlessen oké gingen, maar ik veel meer tijd nodig zou hebben als doorsnee mensen, mensen die geen autisme hebben. Ik vroeg gefrustreerd aan mijn vader hoe hij hier bij kwam. Mijn vader en mijn rijinstructeur hadden hier contact over gehad. Het was een eerlijke man en hij zei als ik op deze manier door zou gaan met de rijlessen dat ik misschien zelfs niet door de keuring heen zou komen, omdat ik medicatie gebruikte. Ik reed met een schakel auto. Bovendien zou ik een kapitaal moeten betalen voor rijlessen en examens alleen al. 

Nou en dan wil je zeker ook een auto? Ja natuurlijk! Dat gaat het niet worden want die kan je nooit betalen, omdat je al je geld aan al die rijlessen en examens hebt betaald. 

Maar vulde mijn moeder aan: "Waarom koop je geen brommobiel?" Een brommobiel? Je denkt toch niet dat ik in zo'n voertuig voor gehandicapten ga rijden, of wel dan. Mijn vader vulde aan: "Tegenwoordig is een brommobiel heel hip, hoor. Ja en als ik uitgelachen word? Daar heb ik geen zin in hoor! Jij zit lekker droog en hun moeten fietsen door de regen wat heb je liever? Oké, dus ik ben gaan surfen op het internet naar een brommobiel. 

En ik merkte al snel dat ik er wel eentje wou.  

Maart 2004

Kocht ik mijn blauwe brommobiel met mijn nummerplaten, met mijn naam Rossie erop. 

Ik voelde mij prinsheerlijk met mijn brommobiel en hij reed lekker. Ik reed naar mijn werk en reed naar andere bestemmingen. Ik vond het fantastisch! 

Dit heb ik jaren vol gehouden. 

Tot er een opleiding was waar ik heel graag aan mee wilde doen maar te ver weg was. Dit was helemaal in Friesland. Ik zou zelfstandig moeten reizen. Dit had ik geprobeerd, maar dit lukte me niet, wegens prikkels. Dus ik kon niet naar die opleiding. Toen besloot ik te beginnen bij een rijschool die speciaal gespecialiseerd was in het les geven aan mensen met autisme, ASS en AD(H)D. 

Mijn intake verliep goed. Het was een man die heel rustig was en ik mocht hem graag. Ik voelde me gelijk vertrouwd en zat gelijk zijn bril te ontcijferen. 

Hij vond het grappig, maar ik fluite mezelf terug. Wat wij ook samen heel erg gemeen hadden is dat we allebei HSP zijn en wiskundig inzicht hadden. Maar ik moest mijn rijgedrag van mijn brommobiel rap afleren en dat was moeilijk. 

Ik had overleg met mijn vader over het feit dat ik graag wilde beginnen met rijlessen. Hij was eerst wat sceptisch maar later stemde hij hierin mee. Ik kocht een pakket en begon. Ik zou dan wel automaat gaan lessen en afrijden. Hier is voor gekozen omdat schakelen bij kruispunten stressvol kan zijn. Dit vond ik wel jammer. Maar toen hij zei dat over 10 jaar bijna auto's een automaat zijn omdat ze dan elektrisch zijn, was ik om.  

De eerste rijles ging goed en we praatte veel. Ook was hij iemand die me veel leerde met autorijden. Hij bleef altijd rustig en werd nooit boos. En als het te veel werd dan zei hij dat we even een time-out namen. Parkeer de auto maar even hier.

In het begin remde ik nog keihard en hij hamerde erop dat ik rustiger aan moest gaan remmen, omdat iemand anders die achter mij rijd in mijn nek kan hijgen. Hij bracht het altijd met zo veel humor en dan lag ik weer krom van het lachen, die clown. 

Ook moest ik wat keuringen en rijtests onder gaan omdat ik autisme heb en medicijnen gebruikte.

De uitslag van de rijtest was het laatste woord. Ik moest ook naar een AD(H)D psychiater. Zij zei ook dat ik het wél kon! 

Ze stelde me gerust en zei doe als of je thuis bent. Het was bij haar thuis. Een kopje thee met een koekje erbij en we vulde het formulier in. Ze stelde me wat vragen en ik gaf hier eerlijk antwoord op. 

Alles bij alles haalde ik de theorie en 8 mei 2018 haalde ik in één keer mijn rijbewijs. 

Dit was zo mooi; naar al die jaren worstelen, en met een brommobiel pauze, was ik geslaagd.

Ik was zo blij. 

Ik weet nog precies hoe het ging. Ik zei dat ik super gespannen was en toen ik daar in die ruimte bij het CBR ging zitten waren er 2 mensen gezakt. Nou dan zak ik vast ook zei ik tegen die rijexaminator. Hij zei dat ik dat niet moest denken en dat ik gewoon lekker moest gaan rijden. 

En dat deed ik. Als tip heb ik van iemand gekregen dat ik voor mijn rijexamen een banaan moest eten, en dat deed ik. Een banaan geeft een bepaald stofje in je hersens om je beter te concentreren. In het begin ging het natuurlijk hartstikke fout en toen zei ik tegen mezelf: Juud, focus en kom op! En daar ging ik. Toen ontdekte ik mijn mond en ik legde uit waarom ik dingen deed en dat ging goed. Toen aangekomen bij het CBR feliciteerde mijn rijexaminator mij, dat ik geslaagd was. Ik was er stil van en het besef kwam later. Ik ben gewoon geslaagd. Dat heb je dan mooi even geflikt, hé? Zei ik tegen mezelf. 

Nu 5 jaar later ben ik geen beginnende bestuurder meer. Ik rij overal heen en heb hier heel veel plezier in.

Ik ben met de auto naar België, Duitsland en Denemarken geweest en voel me heel safe op de weg. Word het me te veel dan zet ik de auto aan de kant en neem ik een time-out. 

Wat ik hiermee wil zeggen: Geloof in jezelf en ga voor je dromen. Voel je vrij om dit te gaan doen. Zie video over mijn vlog over mijn rijbewijs https://youtu.be/Rn2iiHhJRxI

Een warme groet,

Judith Ros 

Schoolkampstress

Schoolkampen vond ik altijd super eng! Ik kon het hele schooljaar hier tegen op zien. 

Uiteindelijk viel het altijd reuze mee. Zie video: https://youtu.be/pQL-mxcCNLA 

Terugblik schoolkamp die ik het leukst vond. 

In 1991 gingen we met school naar Schiermonnikoog!

Ik werd goed voorbereid door mijn autisten begeleidster: 

-Wat kunnen we verwachten? 

-Wat gaan we doen? 

-Waar gaan we heen? 

-Hoelang gaan we? 

-Hoe gaan jullie om als ik heimwee krijg?

-Wanneer gaan we op kamp? 

-Wat ga ik doen als ik in paniek raak? 

Ik wou echt niet op kamp omdat ik bang was voor heimwee! Dat ik mijn ouders ging missen en dat ik ergens anders ging slapen en eten benauwde me. Ik moest er niet aan denken. Vreselijk vond ik deze gedachten alleen al. 

En hier zat een dwanggedachte bij. Als ik maar niet moet spugen. Ik had al buikpijn bij die gedachten al. 

Ik pakte met mijn moeder de koffer in wat op het lijstje stond die we van school hadden meegekregen. Ik werd hier heel goed in betrokken zodat het minder als een verrassing op mij af kwam. 

22 mei 1991

Het was woensdagochtend en ik werd opgehaald. Door een moeder die andere kinderen ook ophaalde. Ik vroeg of auto rijden moeilijk was. Ze zei: "In het begin wel, maar later niet meer".

Ik had goed afscheid genomen van mijn ouders toen die moeder voor de deur stond. Mijn  ouders liepen mee naar buiten en deden mijn koffer in de auto. 

We gingen nog 2 kinderen ophalen. Haar zoon zat er al bij in. 

Ze had een grote auto en ik zat achterin. 

Stilletjes keek ik naar buiten en die moeder merkte dit wel aan mij. 

Angelique, een meisje dat we ook gingen ophalen moest voorin omdat ze last van wagenziekte had.

Ik werd heel bang, want als je wagenziek bent dan kan het zijn dat zij moet overgeven en dat vind ik doodeng.  

Die moeder stelde mij gerust en zei dat ze juist probeerde om te voorkomen dat ze voorin ging zitten. Zie video https://youtu.be/oFJtgKWlvC8 

Eenmaal aangekomen bij de haven gingen we met de grote boot naar Schiermonnikoog. 

Ik was nog nooit op een eiland geweest en heel stiekem vond ik het nog leuk ook. 

Ik verkende de hele boot en stond aan de reling te kijken hoe het vasteland kleiner en kleiner werd. Het was nog best fris dus ik had nog mijn winterjas aan.

Maar als het mei is dan moet je toch een zomerjas aan omdat we met licht naar bed gaan?  

Nee, het is te koud hiervoor zei mijn moeder.

Hier had ze ook gelijk in gehad. 

We konden ook naar binnen op de boot en zelf in een kelder. Dat was gaaf want je vaarde half onder water. 

Aangekomen op Schiermonnikoog 

Liepen we met z'n allen naar onze kampeerboerderij. 

We werden ingedeeld waar iedereen ging slapen. 

We pakten onze koffers uit en er bekroop me een golfje van heimwee. De herinnering dat ik samen met mijn moeder de koffer had ingepakt. 

Mijn autisten begeleidster kwam naar me toe omdat ze zag wat het met me deed. Ik wilde niet huilen want dat was kinderachtig! Dus zei ik dat er niks aan de hand was. Ik wou niet opvallen. Mijn autisten begeleidster liet me met rust, maar wist wel beter. 

Het woord 'kamp' vind ik gewoon heel erg want ik heb een keer meegemaakt dat er een meisje terug kwam van kamp en doodmoe was en daardoor moest spugen. Dus mijn angst was: Als ik terug kom van kamp dan ben ik moe en dan word ik misselijk. Mijn autisten begeleidster vroeg aan mij, "Ben jij dit meisje?" Nee, zei ik. Nou dan is er niks aan de hand. 

Ze had me hierin gerustgesteld. Ik vind haar een fijn mens! 

We gingen lunchen en daarna een speurtocht lopen. Meester Henk had een speurtocht uitgelegd. 

Lopen vond ik altijd verschrikkelijk omdat ik altijd heel veel pijn in mijn benen kreeg, omdat ik toen altijd op mijn tenen liep.  

Dit deed me zo zeer! 

Maar iedereen was blij en zongen allemaal: "1 2 3 4 5 6 7 en weer even kilometer" en ik zong vrolijk mee zodat ik de pijn snel vergat. 

Door mijn autisme liep ik altijd op mijn tenen. Mijn achillespees zijn ook te kort hierdoor. 

Hierdoor ben ik ook naar een kinderfysiotherapeut geweest die het met me probeerde langer te maken maar dit werkte niet helaas. 

Ook verhalen van mensen die tegen me gezegd werden hielpen ook niet. 

Het was een automatisme en ik kon die voeten niet op 90 graden buigen. 

Vaak werd er wel gezegd: "Judith, loop eens op je hakken". Maar al snel ging ik weer een paar centimeter omhoog. 

Slapen ging ook goed. Ik had mijn muziekdoosje bij me en die deed ik aan. De andere kinderen hadden hier geen last van. De juffen, meesters, logopedisten en autisten begeleidsters sliepen ook gewoon bij ons op de slaapzaal. 

De klassen lagen bij elkaar. Onze klas was het jongst. En dat voelde gewoon heel veilig op één of andere manier. Hoe ver ik van mijn beleving ver van mijn ouders vandaan was.

De volgende ochtend had Remco een klasgenoot heimwee en moest huilen en wilde heel graag naar huis. Ik zat toe te kijken en werd hier dus ook mee geconfronteerd. 

Ga maar even buiten spelen, werd er toen tegen ons gezegd om maar niet in deze energie te komen. 

We gingen fietsen huren. Elke klas bleef bij elkaar. We zaten ongeveer met 12 kinderen in één klas op school. Dit vond ik wel fijn want deze kinderen kende ik goed. 

We gingen ook naar de zee om schelpjes te zoeken. Sommige kinderen wilden gaan zwemmen maar dat mocht niet. Dit is veels te gevaarlijk, het is namelijk veel te koud. 

Wat we wel deden is door het schuim van het water heen lopen. 

Ook hebben we wad gelopen. Dat was ook wel gaaf. Iedereen had een korte broek aan en het was gewoon koud! 

Meester Gerald had dit georganiseerd.

Toen de dag dat we weer terug gingen naar huis. Alles werd ingepakt en in een paar auto's verdeeld. 

Wij liepen naar de haven en zongen weer uit volle borst dat liedje. 

Ik heb veel gelopen deze dagen, weet ik nog en had veel last van mijn kuiten. 

Toen de boot op en daar kwamen we op Lauwersoog aan. Daar stonden mijn ouders. Ik gedroeg me heel raar. Mijn moeder snapte hier helemaal niks van. Waarom deed ik zo afstandelijk en opstandig? 

Het was nu de beurt dat mijn ouders gingen rijden. Een jongen die een paar straten bij mij vandaag woonde, en ik zaten op de achterbank. 

Toen was ik weer thuis! Mijn neefje uit Engeland was vandaag geboren 24 mei 1991. Dus het was ook nog eens een feestje, want ik had er een neefje bij gekregen. (Nu is hij een kop groter dan ik)

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is: Je kan ergens heel erg tegen op zien maar als je het ondergaat dan valt het meestal wel mee. 

Hier is ook een spreekwoord van die ik van mijn oma heb geleerd:

"Een mens lijdt dikwijls het meest voor het lijden dat men vreest".  

Een warme groet,

Judith Ros 

Diploma halen moet voor iedereen kunnen

12 juli 2023, 
 

De diploma's stromen bij de kinderen binnen. Heel veel jongeren zijn geslaagd voor hun opleiding. 

VMBO, HAVO, VWO, MBO, HBO, Universiteit. Allemaal gefeliciteerd. Maar er zijn ook leerlingen die een herkansing krijgen en met de hakken over de sloot afstuderen en sommigen zijn inderdaad gewoon gezakt en moeten een jaartje over doen. 
Iedereen gaat na dit schooljaar weer hun eigen pad. Ze gaan werken of verhuizen naar het buitenland of ze hebben een tussenjaar of wat dan ook. Kortom, je gaat elkaar minder zien. Zo is het leven.  

Maar wat als je speciaal onderwijs volgt (zie deze video). Dit was mijn tijd dan jaren 80's en 90's. Wij konden een certificaat halen en geen diploma. Dit vind ik zo slecht. Graag zou ik met de minister van het onderwijs om de tafel willen. Waarom hun wel en wij, deze doelgroep, niet? 

Zijn wij minder waard? Waarom wordt er iedere keer in deze maatschappij zo over ons gedacht? 

Zijn wij te min ofzo?  

Kijk, voor mij is het te laat! Maar voor de volgende generatie vind ik het belangrijk dat hun gewoon niet met faalangst, laag zelfbeeld, super onzeker, depressief en niet gelukkig op school zitten.  

Vind je het gek dat kinderen dan gedemotiveerd en opstandig zijn? Ik niet! 

Pijnlijk 

Dit doet zo'n zeer! Stel je voor puur hypothetisch: Ik wil een presentatrice opleiding gaan doen. En er wordt bij voorbaat al gezegd dat het niet kan omdat ik geen vooropleiding heb en ik word gewoon vierkant afgewezen. Sorry, u heeft geen vooropleiding dus u kunt hier niet naar school. Ga maar doen waar je nu mee bezig bent. Pardon?   

Weer zo'n sneer naar ons. Misschien niet zo bedoeld maar het komt zo keihard binnen. Dit kwetst gewoon!  

Een klasgenoot van mijn opleiding heeft ervoor gevochten om een MBO te gaan doen en ze gaat volgend jaar door naar niveau 1. Kijk! Daar heb ik heel veel respect en bewondering voor! Zo hoort het te gaan! En niet van: "Dat kan jij toch niet!" Dat is gepamper. Dit werkt zo demotiverend!  

Zij was niet goed in rekenen en heeft een rekencursus gedaan en nu kan ze wel rekenen.  

Reken er maar op dat wij wél kunnen rekenen. Okey, wij zijn wat langzamer! Nou en, wij kunnen het wel! 

Ik wil meegeven aan de minister dat dit erg is voor de mensen die moeilijk lerend zijn, dat het heel erg pijn doet dat wij geen diploma's hebben gehaald maar een certificaat.  

Een diploma is veel meer waard dan een certificaat. 

En dan moeilijk aan de bak komen in de maatschappij alleen al omdat je geen diploma hebt.  

Onze doelgroep van nu 

Veel van onze doelgroep komt terecht in een dagbesteding, zorgboerderijen, sociale werkplek, of ze zitten thuis. We verdienen hier niks mee, want dat gaat van onze uitkering af. Wij krijgen een zorgindicatie en dat wordt betaald door de overheid. Maar wat ik wil is gewoon net als iedereen een paar uur per week als ervaringsdeskundige aan de slag. Verder met mijn YouTube video's maken, gastlessen geven en een vaste werkplek voor mezelf waar ik gewoon mijn creativiteit kan uiten met video's maken en monteren. Wat mij ook geniaal lijkt is dat ik als presentatrice aan de slag kan bij een tv-programma van de BNNVARA, NCRV, VPRO etc. met mijn eigen programma voor meer begrip over autisme. Of dat ik regelmatig vertel over hoe het is om te (over)leven met autisme. 

Ik wil gewoon graag andere mensen helpen. 

LFB ((Landelijke Federatie Belangen) 

Ik had heel graag arts willen worden, maar helaas daar ben ik niet slim genoeg voor. Ik doe nu een opleiding bij de LFB. Deze opleiding is niet een erkende opleiding, dus ik krijg hier geen diploma voor. Nog niet, hier zijn we hard mee bezig!  

Mijn wens 

Het zou tof zijn als de minister van onderwijs dit leest en mij benaderd voor een gesprek. En dat dit gewoon anders gaat en iedereen een diploma kan halen en dat er geen onderscheid is tussen een praktijk of theoretische opleiding. Hoger of lager zou niet moeten uitmaken.  

Als je een praktische opleiding hebt, ben je goed met je handen. Ben je toch meer voor het stampwerk van de theorie, dan ben je goed met je hoofd. Het maakt gewoon niet uit! Iedereen is goed op zijn of haar manier en we moeten van deze denkmethode af: "Als je slim bent, dan heb je meer kansen!" En krijg je een hogere baan en ben je gelukkig. Nee, als je in een gemeentetuin met mooi weer werkt dan ben je misschien even gelukkig als een arts die zit te ploeteren voor zijn operatie. Okey, die arts verdient meer geld maar wat maakt geld eigenlijk uit! Het gaat toch om geluk in het leven?  Dit is mijn missie: De scholen wat kleiner zodat het voor iedereen haalbaar is en er moeten geen niveaus zijn. Alles is goed zodat het kind minder stress ervaart. Hier heb ik een video over gemaakt: Gepast onderwijs voor iedereen!

Een warme groet, 

Judith Ros  

Ik ga op vakantie en neem mee, mijn autisme en mijn structuur.

Vakantie van mijn jeugd.

De vakantieperiode is lang en breed aangebroken. Luchthavens zijn vol met reizigers en de files vormen groter en langer. Het zuiden heeft mooi weer. Misschien wel iets te mooi. Het warme weer is ongelofelijk een probleem geworden. Het is zo warm en er heerst een hittegolf. Mensen kunnen helemaal niks zo warm is het. Er zijn al zelfs een paar bosbranden in Griekenland. Gelukkig is dit nu allemaal een beetje voorbij en genieten mensen met volle teugen.

Nu een week is er nu de bouwvakvakantie. Dit duurt altijd drie weken.

De basisscholen hebben zes weken vakantie en de middelbare scholen 7 weken. Dus kun je nagaan hoe druk het overal. Buitenland komt hier en wij Nederlanders gaan op reis. Frankrijk, Italië, Spanje, Griekenland, Turkije, Duitsland, België en Luxenburg. Je ziet ze overal.

Maar er zijn ook heel veel Nederlanders die thuisblijven in Tuinesië of Balkonelia. Er is zo veel te doen.

Een terugblik toen ik vroeger als kind met mijn ouders en broer naar Italië ging.

Wij gingen altijd naar dezelfde camping. Net over de grens van Zwitserland zaten wij aan het meer van Lugano.

Mijn opa en oma hadden daar een sta caravan staan. Dus dat was heel handig om daar gebruik van te maken. Ik kon sowieso niet met veranderingen om gaan om ieder jaar naar een andere plek te gaan. Dus dit kwam goed uit.

Op vakantie

De reis ernaartoe was al leuk. Mijn vader reed s ’avonds vertrokken we en we kwamen de ochtend erop aan. Ik vond het zo leuk! Misschien vond ik zelfs de heen reis het leukst van de hele vakantie. Dat wij door Duitsland en Zwitserland naar Italië gingen. Van licht naar donker werd en weer van donker naar licht. Van een plat landschap naar heuvels en naar bergen en dalen. Van minder goed weer naar heel mooi zonnig warm weer.

Mijn broer en ik gingen al in onze pyjamaatjes de auto in. Op de achterbank. We maakten altijd ruzie maar met de vakantiereis naar Italië juist niet.

In Bazel (Zwitserland) tegen een uur of twee uur s’ nachts aangekomen gingen wij overnachten. Zachtjes zei mijn moeder dan. Papa is moe en moet even slapen. Wij gehoorzaamden.

De volgende ochtend reden we weer verder. Wij gingen eerst ontbijten en daarna gingen we weer verder. Toen tegen een uur of 9 kwamen wij aan op ons bestemming.

Ik was altijd heel blij als ik daar aankwam en wij gingen snel naar onze caravan. Mijn opa en oma zagen ons aankomen en dat werd even knuffelen. Mijn ouders sliepen in een tent en ik sliep in de voortent in een tent en mijn broer sliep in de caravan. We hadden het heel goed.

Het was bijna elk dag mooi weer en het leek er zelfs op dat mijn autistische klachten minder werden. Dit had ik altijd op vakantie. Ik kan me altijd heel goed aanpassen op vakantie. Dit ging heel goed allemaal.

Dezelfde mensen op de camping

Op de camping stonden altijd dezelfde mensen. Zo stonden daar ook veel oude echtparen. Allemaal van mijn opa’s en oma’s leeftijd. En wij moesten dan tegen deze mensen zeggen meneer en mevrouw. Er was één vrouw en die noemden wij “Tante Inge” Zij was te gek! Ik was helemaal dol op haar en zij kon heel goed met mij en mijn autisme omgaan. We begrepen elkaar zonder woorden. Zij was echt grandioos. Ik was ook helemaal idolaat van haar. Ik zocht haar regelmatig op en dat werd geremd door mijn ouders. Judith, ga maar even wat anders doen. Dit vond ik niet zo leuk! En ging ertegenin. Deze vrouw was ook best wel op haarzelf maar mij nam ze toe.

We deden alles wat een gewoon gezin ook deden. Ik had op vakantie ook nooit echt driftbuien in mijn vakantie.

We gingen ook dagjes weg en uiteten en dat ging allemaal prima. Natuurlijk was ik wel eens boos als ik mijn zin niet kreeg. Maar dit was anders als ik thuis was en gewoon naar school moest.

Het waren altijd hele leuke dagen. We verbleven daar altijd drie weken. En die drie weken vlogen altijd heel snel voorbij. Te snel naar mijn mening.

Ook waren er jonge katjes geboren op de camping maar dat is mij expres juist op de ene laatste dag verteld omdat ik er dan niet van af kon blijven. Dit was uit mijn eigen bescherming geweest.

Toen we gingen vertrekken was ik altijd heel erg huilerig en kon mij moeilijk verplaatsen in de ene situatie en in het andere. Ik wou gewoon hier blijven wonen. Echt he?

Ik miste het zo erg!

Vakantieheimwee

We vertrokken s’ ochtend heel vroeg. Het was al een klein beetje licht aan het worden. Iedereen sliep nog dus we vertrokken altijd heel stil. Toen ik Nederland zag had ik nog meer het besef dat de vakantie in Italië echt voorbij was.

Toen wij thuis aankwamen bekroop mij echt het gevoel van: “Bah, ik ben weer thuis.” De buren zagen ons aankomen en ging gelijk met ons in gesprek. Gedwongen groette wij hun met een saai hallo.

Toen alles opgeruimd was gingen we onze eigen dingen doen. Mijn broer ging naar buiten en ik zat op mijn kamer. Mijn vader en moeder voor de tv als of wij niet waren weggeweest.

Ik was absoluut niet te genieten en had heel erg last van vakantie heimwee. Dat wij s’ avonds bij de boulevard liepen en een ijsje aten. De zonsondergang achter de berg zagen verdwijnen en het ritme van de dag. En nu was dat allemaal weer voorbij.

Over twee weken ging ik weer naar school en pakte wij ons leven weer op. Moesten wij er weer om half zeven uit. Maar ik had elk jaar een fantastische vakantie gehad. Dag mooie vakantie hallo nieuw schooljaar.

Een warme groet,

Hoe was jullie vakantie?

Judith Ros

Weer naar school en het gewone ritme hervatten!

Yes, wij mogen weer naar school! Voor sommigen een feest, voor anderen een ramp. Wat komt er dit jaar weer op ons pad? Hoe is onze nieuwe mentor? Hoe zijn mijn klasgenoten dit jaar? Wordt dit het jaar of toch niet?

Allemaal vragen die iedereen zich als kind afvroeg wanneer je weer naar school ging. Het was altijd behoorlijk spannend de eerste dag. Sommige moeders hingen figuurlijk de vlag uit en andere moeders huilden dat jullie weer naar school moesten.

Heimwee naar je vakantie tijd. Oh ja, twee weken geleden zat ik nog aan het Lugano meer met vrienden in Italië en nu ben ik weer hier in Nederland. Maar je houd je groot, want huilen is kinderachtig. Dat doe je gewoon niet. En je vond het allemaal wel best dat je vakantie had. Elke dag lekker uitslapen en je eigen dingen doen die je leuk vond. Lekker een film kijken en luieren op de bank, met je buurmeisjes en jongens afspreken en lekker ergens hangen. Of was je juist een bezige bij en werkte je bij een kas en kon je jouw salaris lekker uitgeven in de vakantie. Was je wat jonger dat het dan een feest was, dat je bij je buurmeisje mocht slapen. Keten tot in de laatste uurtjes en de volgende dag doodmoe en vervelend. Die mooie gouden herinneringen poppen iedere keer weer in je hoofd nu je op school zit.

Nu op school krijg je een enorme preek wat er dit jaar allemaal op de planning staat en wat de bedoeling was. Je word ingedeeld in een klas die het beste bij jou aansluit. Dat zijn je leeftijdsgenoten die het jaar ervoor ook bij je in de klas hadden gezeten. Hey, een nieuw meisje wat leuk. Zij komt bij ons in de klas fluister je in het ook van je beste vriendin. Weet jij hoe ze heet? Je word op je schouder getikt door een docent dat je je mond moet houden. Ja, dat is weer echt de norm van school.

Je gedachten dwalen af en je denkt aan andere dingen. De hond die nog uitgelaten moet worden en hoe je vader al heel vroeg naar zijn werk ging. Je broer die naar school is en je moeder aan het werk is in de winkel. De hond zou vast wel uitgelaten worden door moeders.
Dan is het tijd om naar een lokaal te gaan met je mentor. Ah nee, niet hij zucht je zichtbaar geïrriteerd!

Je wilt naast je beste vriendin zitten maar dat vind je mentor geen goed idee. Ga maar naast hem zitten. Een jongen die een beetje buiten de groep ligt. Je gaat er eerst tegen in: “Waarom mag ik niet naast haar zitten?”  Je kijkt je beste vriendin met een scheve grijns aan en je sloft nonchalant naar die plek die je aangewezen krijgt. Je ploft op de stoel. Kan het wat vriendelijker? Vraagt je mentor geërgerd. Je haal zuchtend jouw schouders op en kijkt met jouw armen over elkaar naar buiten. Het regent buiten. De mentor is aan het vertellen. Je gaapt overdreven en hebt er echt helemaal geen zin in, Bah! Jij zat liever met jouw vrienden bij het strand in Italië en je had s’ avonds dikke keet op die camping in Italië tot in de laatste uurtjes.

Je krijgt veel huiswerk en je moet echt gaan leren. Vrije tijd? Wat is dat?

Je verlangt nu alweer naar volgend jaar want dan mag je weer naar Italië en naar je vrienden. Maar je moet er eerst een jaartje er tegenaan wil je overgaan. Te veel verplichtingen vind je.   

Je moet altijd maar presteren om iets te bereiken. Opzicht logisch en je krijgt het niet cadeau. Het is altijd hard werken om mee te komen.

De realiteit was heel anders bij mij:

Graag  neem ik jullie mee in mijn schooltijd dat ik naar school ging. De avond ervoor had ik buikpijn en ik vroeg heilig of ik thuis mocht blijven. Nee Judith, je moet naar school! De volgende ochtend ging de wekker van mijn vader. Mijn moeder was al op en was al bezig om alles klaar te zetten. Jeroen en Judith, op staan, jullie moeten naar school. We bleven nog even snoozen. Mijn vader kwam er ook uit. Hij stond in de deuropening kom eruit. Je moet naar school. Ach, nog eventjes. Nee nu! Anders kom je te laat! Zuchtend en steunend kwam ik mijn bed uit.

Wassen, aankleden, tandenpoetsen en naar beneden om te eten. Mijn broer kon nog even blijven liggen want hij ging veel later naar school. Om 10 voor half 8 stond het busje al voor de deur. Mam, ga je echt niet mee? Smeekte ik. Nee, dit keer ga je dit alleen doen, je bent nu een grote meid. Ik stapte het busje in en wij reden naar ander huizen om andere kinderen op te pikken.

Na een lange rit van anderhalf uur kwam ik op school.  Ik ging dit schooljaar naar een meester. Ik zat bij heel veel dezelfde kinderen als  een jaar eerder in de klas. Een paar andere kinderen die vorig jaar niet bij mij in de klas zaten, zaten nu wel bij mij in de klas. Dit vond ik altijd erg wennen. We hadden allemaal een vaste plek in de klas en daar ging ik zitten. Ah leuk, ik zit dit schooljaar bij mijn schoolvriendinnetje in het groepje met twee andere kinderen. Gezellig! Met hun is het altijd leuk. Ook zaten er wel eens kinderen die ik niet zo leuk vond. Maar ja, zo is het nu eenmaal.

We gaan het rustig aan doen zei de meester en hij vroeg hoe onze vakantie was. Wij gingen in een kring zitten en de kinderen die slechthorend waren moesten een kastje op hun buik met riempjes en de meester had een zendertje om zodat de kinderen de meester konden horen. Wij zaten met dertien kinderen in een klas. En we praatten ook met gebarentaal zodat de kinderen die slechthorend waren het ook konden volgen.
Ook kregen wij de zender van de leraar om en dat vond ik wel wat. Dat zat toen al in mij. Presenteren! Presenteren vind ik prachtig en dit doe ik super graag!

Op deze school werd niet gepest gelukkig, iedereen hoorde erbij. Natuurlijk was er wel eens ruzie of wou ik niet met dat ene meisje samen werken maar dit werd gelijk de kop in gedrukt.

Wij waren altijd goed leergierig en wij letten goed op en natuurlijk zat er wel eens iemand te keten. En werd het te gek, dan mocht je even naar de gang. Als je iets heel ergs had gedaan dan moest je  bijvoorbeeld binnen blijven om na te denken. En als je goed had nagedacht dan mocht je gewoon weer naar buiten. Ze waren vooral goed in belonen waar je wel goed je best mee deed.

Buiten spelen

Buiten spelen ging ook altijd heel leuk. Eerst mocht de onderbouw naar buiten, dan de midden en de boven bouw. Dit was altijd een half uurtje. Buiten spelen vond ik in het begin echt niet leuk. Ik trok mij altijd terug omdat ik bang was. Later ging het beter en ging ik zelfs mee spelen. Elastiek twisten, touwtje springen, verstoppetje en tikkertje en de leraren deden soms zelfs gewoon mee. Machtig vond ik dit en vooral als ik een leraar had verslagen met een spelletje.

Ook kregen wij individueel les. De ene was in 1 en de ander in boek 2. Ook hadden wij klassikaal les. Geschiedenis, samen lezen, Biologie, aardrijkskunde en school-tv weekjournaal. Als iemand ergens moeite mee had dan werd er niet gelachen maar geholpen. De leraar hielp ook vaak mee. Het was altijd muisstil soms hoorde je gepiep dan was er weer een batterij leeg van een gehoorapparaat.

Als je naar de wc wou vroeg je dit met gebarentaal aan de leraar. En als het kon dan knikte hij. Maar je ging alleen naar de wc en je kwam weer terug.    

Opgelucht stapte ik het busje in en dacht: “Zo, de kop is eraf!” Tot morgen school. Hallo gewone dag ritme, dag vakantie.     

Een warme groet,

Judith Ros

In 1989 op een schooluitje met mijn klas. Zo te zien had ik het hier niet naar mijn zin. 

Hoera, vandaag woon ik 23 jaar in Drenthe

 1 Oktober 2023

Op 1 September 2000 werd ik ontslagen uit de kinder en jeugdpsychiatrie. Ik was toen 18. Ik mocht na zo veel maanden voorgoed naar huis. Het gaf mij een dubbel gevoel. Aan de ene kant hartstikke leuk en aan de andere kant was het spannend. Er zou een hele spanende tijd aan breken. Mijn ouders waren benaderd door mijn mentrix van de kinder en jeugdpsychiatrie om te vragen of hier in deze boerderij te komen wonen. Omdat zij met haar man een leefgemeenschap wou beginnen. Hun kinderen en zijn ouders woonden ook in de boerderij. En al snel kwam er een jongen er bij. We hadden daar ook een dagbesteding. Dit vond ik wat minder want ik wou gewoon in de maatschappij werken en niet op een dagbesteding en dat gaf wel een wrijving. Maar ik kon al snel mijn draai vinden. We hadden ook dieren en dat vond ik heel leuk. De twee kinderen hadden allebei één konijn, er was een hond, een kat en een goudvis. Heel gezellig aan de rand van een dorp in Drenthe. Ikzelf kom uit Deventer en ik woonde altijd in een woonwijk. 

1 oktober 2000

De dag dat ik ging verhuizen naar de boerderij.

Het was zondag en ik kwam binnen. Dit was een  mooi moment want er hingen slingers en de kinderen hadden een tekening en een brief geschreven. Dit vond ik zo leuk. En als kers op de taart kregen we een slagroomtaart. 

Allemaal zo lief!

De hond en ik waren 2 handen op 1 buik. Waar ik was, was de hond ook. De kat was ook een dikke schat en ik had vaak de konijnen op schoot. De vissenkom maakte ik ook vaak schoon. Fantastisch vond ik dit. Ik was gek op dieren. Nu nog steeds! 

De volgende dag zou ik naar de dagbesteding gaan maar dit had ik niet gedaan omdat ik moest wennen. Ik merkte dit dat ik buikpijn had. Mijn mentrix voelde dit aan en zei: "Kom Juud, wij gaan even naar de Hunnenbedden met de hond". Hier knapte ik wel van op. En op de boerderij waren niet echt van die strenge regels dat je maar twee keer in de week met je ouders mocht bellen. Ik mocht ze zo vaak bellen als ik wou. Ook mocht ik naar andere mensen zo vaak mogelijk bellen. Het was allemaal mogelijk. 

Ik was de eerste huisgenoot die daar woonde.  

Al snel kwamen er meer mensen bij ons wonen. Een jongen 1 jaar jonger, een meisje, en er kwamen er steeds meer bij ons wonen. De dagbesteding werd ook uitgebreider.

Ik heb er veel zien komen en gaan. Ook kregen we begeleiders die wij assistenten noemen. Dat is gelijkwaardiger. Ze hebben andere taken maar we zijn gelijkwaardig. Ook dat was komen en gaan van mensen. 

De verbouwing

Al heel snel kregen wij in onze boerderij een verbouwing. De bedoeling was dat wij een leefgemeenschap gingen worden met mensen die net als mij tussen wal en schip vallen. Alles ging op z'n kop. We deden dit stap voor stap. Dus de ouders van de eigenaar gingen naar een camping in een huisje. Sommige mensen gingen naar huis en er stond een caravan in de tuin waar het gezin van de boerderij woonde. Die kregen een eigen huis die gebouwd ging worden. Het was een modder zooi en een tractor hier en een kraan daar. Het had wel wat. De verbouwing deed ongeveer een half jaar. 

Toen alles gesetteld was kregen wij nieuwe kamers. Ik was heel blij met mijn kamertje. Ik ging er zelfs een beetje obsessief mee om.

Elke dag stofzuigen tot irritaties aan toe naar de andere huisgenoten die net wakker waren. 

De opening

In augustus 2002 hadden wij de opening. Er kwamen heel veel mensen en de hoeveelheid van mensen was helemaal top. 
s' Ochtends nog dikke paniek want het regende pijpenstelen en het was echt heel slecht weer maar als na een paar uur brak de zon door en was het prachtig weer. We hadden met z'n allen helemaal genoten van deze mooie dag.

Ik zag heel veel mensen van de kinder en jeugdpsychiatrie. Dat vond ik best wel gek. Want ze zijn voor mij verledentijd. Ook zag oik wat psychiaters van de kinder en jeugdpsychiatrie. Bij de opening waren alle huisgenoten de kinderen, de ouders van de eigenaar en het echt paar stonden in het midden punt. Wij hielden elkaars handen vast en er werd een lijntje door geknipt en alle ballonnen gingen de lucht in. De boerderij was officieel geopend! Hoera! Wij hadden ook een soort van ritueel. En dat was elkaars handen vasthouden en mee zingen met een lied die altijd weer terug komt bij ons. 

Mijn kamer was een open kamer. Dus mensen konden gewoon kijken hoe de huisgenoten woonden.  

Uitbreiding

In 2012 was uitbreiding. De de boerderij (wat nu een stichting is geworden) heeft een 2e boerderij gehuurd.

En een hele grote ruimte waar we nu dagbesteding hebben. Er is veel veranderd: Zo noemen wij de dagbesteding nu een werkgemeenschap. Dit vinden wij veel vriendelijker klinken dan dagbesteding. We hebben nog veel meer uitdagingen en wij zijn nu nog met veel meer mensen. Voor mij vaak moeilijk maar de basis is okay! Er zijn heel veel mogelijkheden en we komen keer op keer goed door de keuring heen.  

Nu 2023 schrijf ik deze blog. 23 jaar later.... ik ben nu 41 jaar. Er is heel veel gebeurd en heel veel veranderd. Ikzelf ben ook veranderd en het is gewoon allemaal heel anders geworden. Zo ben ik zelfstandiger en heb ik een eigen rijbewijs. En red ik me wel. Er zijn veel leuke en mooie dingen gebeurd maar ook heel veel vervelende dingen gebeurd die niet zo leuk waren.

Zo zijn het echtpaar nu met pensioen en die zijn geëmigreerd naar Zweden.  

Ik mis hun wel maar gelukkig komen ze ook af en toe naar Nederland en dan is het weer helemaal oke.

Ook bel ik wel eens met mijn mentrix en dat is altijd heel leuk. 

Toekomstplannen

Ik zit nu met een paar anderen in een cliëntenraad. Wij noemen dit anders en wij noemen dit een huisgenoten deelnemers adviesraad. 

Hierin mogen wij in meebeslissen en zijn wij vertegenwoordigers van de andere huisgenoten en deelnemers van de werkgemeenschap.

Zo zijn wij bezig met het huis van de eigenaars. Die is nu leeg en de bedoeling is dat daar drie huisgenoten komen te wonen. 

Wij gaan nog een beetje groter worden zodat er meer mensen geholpen worden.

Ook krijgen mensen die hier niet wonen maar wel begeleiding nodig hebben ambulante begeleiding. Zodat deze mensen niet weg kwijnen.

Quote 

Iedereen is uniek en okay en iedereen mag er zijn.

Een warme groet,

Judith Ros 

Ik heb een prijs gewonnen!

 10 November 2023

De ontdekking

Vaak kwam op mijn opleiding een oproepje voorbij om deel te nemen aan de Special media awards. (Zie de website: https://special-media-awards.nl/ )

Mijn collega tipte mij: "Judith, is dit niks voor jou?" Nee joh, daar hoor ik toch niet bij? "Waar zie je me voor aan?" Toen ben ik gaan nadenken. Ja, misschien is dit wel een heel goed iets om aan mee te mogen doen. Ik heb een LVB )lichtverstandelijke beperking)

Ik zit vaak te worstelen over mijn LVB. Zie video: https://youtu.be/6NksAITE8bg?si=bECQM-KrCYHfEruF   Ik vind het niet leuk om dit te hebben. Maar van de week op woensdag 8 November heb ik de andere kant mogen zien. Er deden heel veel mensen aan mee. 164 leden waar van 30 genomineerd waarvan 10 de winnaar van elke categorie en daarvan ben ik er één. Hoe trots kan een mens zijn.  

De bekendheid van de nominatie 

Dus ik neem jullie mee bij de hand naar het proces toen ik genomineerd ben en dat ik als winnaar werd gekozen.  Omdat ik een YouTube kanaal heb met een missie heb ik meegedaan met dit programma. Ik had wat over mijn YouTube kanaal verteld en heb wat ingezonden. En ik kreeg donderdag 5 Oktober een Email met de mededeling dat ik genomineerd was. Het moeilijkste was dat ik het nog niet mocht delen met andere mensen. Een paar mensen heb ik het verteld. Mijn ouders, de mensen waar ik woon en mijn vrienden. Ik heb het later gedeeld op sociaal media. Facebook, twitter, LinkedIn, YouTube en Instagram en. En toen begon het proces. Nieuwe kleren kopen, Hoe ga ik mijn haardracht doen, schoonheidssalon, kapper. Dus ik ging er van top tot teen heel goed heen.

Ook was ik best wel nerveus. Komt het allemaal goed? Ga ik geen domme dingen zeggen? Doe ik wel normaal? Ga ik niet fladderen? Kom ik wel goed uit de verf? Praat ik niet met spuug? Ruik in niet? Allemaal van deze dingen en malen en malen en nog eens malen. Ik maakte mij helemaal de kop gek! Ik vond het zo spannend dat ik er psychisch gespannen van werd. Ik kan niet zo goed met zenuwen omgaan. Dan word ik dwangmatig en heel erg onzeker. Dit is zo erg!

Echt niet oké!

De dag van de uitreiking. 

Woensdag 8 november ging het gebeuren. Ik was me helemaal aan het aankleden. Ik deed mijn nieuwe kleren aan en mijn nieuwe schoenen aan. Mijn nagels werden heel mooi gemaakt en ik ging mijn haren doen. Natuurlijk ging dit dus niet goed want ik heb altijd met deze dagen een slechte haar dag. Maar dit is later goed gekomen. Ik ging naar Assen naar mijn opleiding en mijn twee collega's gingen met mij mee naar Hilversum. Het was zo leuk ondanks het slechte weer. Ik heb genoten als een kleinkind. Fantastisch vond ik het!

We gingen naar Beeld en Geluid. Iets wat mij enorm boeit. Met hele grote ogen keek ik rond. Wij waren één van de eerste dus wij namen de tijd om even goed binnen te komen en te aarden.

Eenmaal geaard moesten de mensen die genomineerd waren en hun gasten over de rode loper lopen. 

We werden van links naar rechts geïnterviewd. SBS 6 heeft mij ook geïnterviewd maar dit was niet uitgezonden helaas. 

Ach ja, het gaat erom dat je plezier beleefd en dat deed ik. We moesten ons melden in de grote zaal en we werden door de mensen opgevangen en we mochten gaan zitten op de plekken wat ons aangewezen werd.

Ik zat gelukkig op de eerste rij. Dat vind ik heel belangrijk. Niet omdat ik de aandacht wil maar meer dat ik niet tegen stoelen aan hoef te kijken. Hier heb ik een bloed hekel aan en dat had ik aangegeven. 

Toen werden we opgewarmd met een publiek opwarmer: "Ja, doe maar mee en doe mij maar naar!" "Nu gaan we een wave maken!" "Omhoog en naar beneden:!" 

Eenmaal opgewarmd ging het beginnen. De eerste winnaar werd bekend gemaakt en zo ging het de hele tijd door. Helaas was ik de laatste en dat was echt figuurlijk op mijn tandvlees bijten. En toen kwam onze categorie ten sprake. En de winnaar is...... Tromgeroffel..... "Door het oog van een autist!"  "Jawel kom maar naar voren!" Alles ging zo snel en ik was gewoon sprakeloos! Zo mooi vond ik het. Daar stond ik! 

Ik kreeg gelijk een microfoon in mijn gezicht gedrukt en ik moest op iedereen reageren! Het ging zo snel allemaal. Toen wou ik de microfoon aanpakken maar dat mocht niet en dat had ik ook geleerd maar ik was het even kwijt. En er werd verteld waarom ik de prijs had gekregen. Mijn video's waren origineel en ik nam de kijker mee in mijn wereld.  Ik was open en oprecht en daar hadden ze respect voor. Ik was helemaal in de wolken. Toen moest ik mee met een pers voor een korte interview hier en daar. En toen moest ik nog eens op de foto en toen was het allemaal klaar en gingen wij naar de after party! YEEHAA! En toen gingen wij weer naar huis.

Nog een paar camera's op mij gericht en naar huis. 

In de auto denderde het nog allemaal na in mijn hoofd en toen ik thuis kwam ging ik naar bed. 

Ik ben nu ook anders naar mensen met een beperking aan gaan kijken. Het zijn mensen net als ieder ander en dat is oké. 

Ik heb heel veel nieuwe mensen ontmoet die allemaal hun eigen verhaal dragen in hun rugzak en dat vind ik bijzonder. Iedereen is anders en iedereen is dus niet hetzelfde. 

Mijn motto van deze dag was: "Meedoen is veel belangrijker dan winnen" Het was een hele grote eer om genomineerd te zijn.

Een  groet van

Judith Ros